HEPSİ BENİM İÇİN (!)

Sanki insanın mayasına iyi ile kötü (fücur ve takva) eşit miktarda konmuş, bir eline akıl bir eline de irade verilmiş de gönderilmiş bu dünyaya.

İnsanın fabrika ayarları böyle kurulmuş (sanki)!...
İnsan, dünyada yaşarken bir su terazisi gibi sürekli dengede kalmaz, bazen o tarafa bazen bu tarafa meyleder ama bu, maddi ve düz bir zemindeki/coğrafyadaki meyil gibi değil; ma'nen alçalma ve yükselmedir.
Kötülük alçalmayı, iyilik yükselmeyi artırır.
İnsana, kendi eliyle ‘kendisi olma’ imkânı verilmiştir.
Şeytan, Melek ve Â/Adem triosunun yer aldığı kıssa, aslında tek aktörlü bir kıssa; Adem’in kıssası, benim kıssam.
Bende melek/iyilik, şeytan/kötülük eşit miktarda(!) var, ben hangisini artırmak istiyorsam o artıyor. Efendim/Rabbim bana bir emir veriyor(!), Ben senin ‘Adam/Âdem tarafına talibim’, Adam/Âdem olursan herşey/herkes sana ‘secde’ eder diyor; bende bulunan hayvan/şeytan tarafım ‘hoop bidakka’ diyor... Biyanım, melekî yanım adam olmamı istiyor; öbür yanım, şeytanî yanım (Efendime itaati) istemiyor!
Emre uyan yanım ve karşı çıkan yanım bende hep savaşıyor!
Çok önceleri birkaç alıştırma yaptım, yanıldığımı anladım, pişman oldum/tevbe ettim; kabul oldu ve deneme sınavım/sürem bitti; gerçek sınavım/sürem, bu dünya hayatım başladı.
Emre uyan yanım huzurlu, uymayan yanım huzursuz, rahatsız; bu rahatsızlığının intikamını sürekli benden almak için her fırsatı kolluyor, beni sürekli kötülüklerle, kendisi gibi olmaya çağırıyor, en azından beni tereddütte bırakıyor.
Aslında ben, bana karşı savaşıyorum.
İçimdeki hangi ben güçlü ise ben, o ben oluyorum. Ben, bu deneme/gerçek sınav yeri olan dünyada her an değişiyorum, dönüşüyorum. Bu sınavım bittiğinde hangi bensem, o ben olarak yaşamımı sürdüreceğim.
Bakalım bendeki hangi ben, kazanacak?!
Bütün Elçiler benim için gönderildi; bütün kıssalar benim için anlatıldı/anlatılıyor!. Benim 'Adam' olmam için...

Adam olamazsam bütün suç benim, kimsenin bisuçu yok. Olursam, başta Rabbime, sonra Elçilere teşekkür (şükr) edeceğim.