MUTLULUK ve KARZ-I HASEN

Aristo, hayatın amacı mutluluktur, der. Doğrudur ama mutluluğa nasıl ulaşılacağını söylemez. Şunu söyler : Bizi mutluluğa götüren erdemlerdir... erdemler ise, arzulardaki dengedir, der; vs...

Modern insan, mutluluğu tüketimde arıyor. Buluyor mu?!. Belki, çook kısa ve geçici bir süre. Oysa mutlulukta esas olan kalıcılıktır. Herkes, öyle ya da böyle, bişeyle, bişekilde geçici olarak mutlu olabilir, mutluluğu yakalayabilir; kimi bir çikolatayla, kimi küçücük bir tebessümle, teşekkürle, vs...

Kalıcı mutluluk, ötededir; burası, o mutluluğa yatırımın yeridir. Haâ, burada da “kalıcı mutluluk”! yakalanabilir. Nasıl?!. Tam teslimiyetle. Tam güvenle. Bizlerin başına küçücük (hadi büyük de diyelim) bir sıkıntı gelince teslimiyetimiz ve güvenimiz sarsılıyor!.

“Rabbimiz bize verince, Rabbim bana ikram etti; kısınca, “ihanet” etti...” diyoruz. (Bknz. 89/15-16) Sebebine, peşindeki âyetlere bakalım. (89/17-20)

...

Karz-ı Hasen’le mutluluğun ne ilgisi var, demeyin!. Karz-ı Hasen, Allah’a güzel borç verme, demek. Biliyoruz ki, verdiğimizi Allah’a vermiyoruz, Allah’ın en ufak bir şeye ihtiyaç yok. Allah için, Allah’ın “ver!” dediği yerlere veriyoruz. (Bknz. 9/60) Verirken, mutlu oluyoruz. Vermenin hazzını/mutluluğunu bilen, bilir; istifleyen bilemez. İstifleme, Veren’e değil, verilene güvenme, ‘yarın, ne olur, ne olmaz’, demedir.

Allah için verme, burada mutluluk ürettiği gibi; hem, verdiğimizin kat-be-kat (hesapsız) geri verilmesi; hem de, günahlarımızın bağışlanmasıdır. “yudâüfhu leküm ve ye’afir leküm. ” (64/17) Lütfen, sûreyi sayfa başından sonuna kadar (10 ilâ 19. âyetler) okuyun. 

Allah, verdiğimizi katlayarak verirken, verirken tattığımız mutluluğu katlamaz mı?!. İşte, bu katlanmış mutluluk, kalıcı mutluluktur; öbür mutlulukların hepsi geçicidir.

Allah-u A’lem. 

(Not : Telefonumun hafızası doldu. Sürekli temizliyorum ama bir işe yaramıyor. Eski, 6 GB’lık bir telefon. Yenisini alana kadar yazılara ara vereceğim gibi görünüyor.)