ALLAH-U EKBER

Bu cümle, Allah en büyük, tek büyük, demek; ben bu yazıda, bu büyüklüğün akademik-felsefî “nasıllığına” değil, günlük hayatımızdaki karşılığına değineceğim.

Bu sözü günde 400-500 kez, namazlarda, ezanlarda ve namaz sonrası tesbihlerde söylüyoruz da, gereğini yapıyor muyuz?!. Dinde, sadece bu sözün gereğini yapsak, iyi bir dindar (= Müslüman) oluruz.

Bu kadar çok, “Allah en büyük = Allah-u Ekber” diyoruz; ama Allah yanında = Allah ile beraber başka büyükleri de tanıyor ve o büyüklere de itaat etmeye devam ediyoruz!. Ezanlarımızda Allah’ın büyüklüğünü ilân ediyoruz ama O’nun büyüklüğüne uygun bir hayat yaşamıyoruz.

Sadece söylüyoruz.

Allah, en büyükse (ki en büyüktür), sadece en büyük olanın sözü dinlenmez mi?!. Niye, O’nun sözüne muhalif başka “büyüklerin”! sözünü dinliyoruz?!.

Allah, bize bunun hesabını sormayacak mı sanıyoruz?!.

Bize, ne dediğini bilen insanlar (= Müslümanlar) lâzım. Din/İslâm, bu insanların eliyle/gayreti ile yayılacak; “Allah büyük” diye “bağıran”! (slogan atan!) ama O’nun sözüne muhalif başka “büyüklerin”! sözünü dinleyen “sözde müslümanların”! eliyle değil.

...

“Allah en büyüktür.” demek :

Allah’ın Sözünün (= dininin) hâkim olduğu memleketlerde başka, Allah’ın Sözünün hâkim olmadığı memleketlerde başkadır. Sanki bizler, “Allah en büyüktür.” Sözünü, Allah’ın Sözünün (= dininin) hâkim olduğu memleketlerde söylüyormuşuz gibi rahat söylüyoruz. Bu Sözün ilk söylenişinin nelere mâlolduğunu bilmiyoruz. Bilmek için, 610 ilâ 622 tarihlerine gitmemiz gerekiyor. İçinde yaşadığımız durum bizi yanıltıyor. Bakın, sokaklara, ticarete, siyasete,  kollektif hayatın yaşandığı her yana. Oralarda, kimin, hangi ilâhın sözü geçiyor, Allah’ın büyüklüğünü oralarda görebiliyor muyuz?!. Camii minarelerinden “Allah en büyüktür. = Allah-u Ekber.” demek, O Sesin duyulduğu yerlerde Allah, en büyük ve tek büyük ilâh kabul ediliyor demek değil. Müezzinlerimiz, yalan söylemeseler de, söyledikleri söz reel gerçeğe/gerçekliğe tekâbül etmiyor.

Bireysel olarak (tek başımıza) namaz kılarken söylediğimiz Allah-u Ekber’lerde de aynı durum geçerlidir. Bir Müslüman, günde beş vakit namazlarında 200 kez “Allah-u Ekber” diyor ama Allah’ın bu büyüklüğünü hayatında hissedemiyor, onun ahlâkî bir karşılığını göremiyor veya gösteremiyorsa, onun kıldığı namaz onu, fahşâdan, münkerden (kötü duygu, düşünce ve davranışlardan) alıkoyamamış, uzaklaştıramamıştır.

Allah, ne dediğini bilen insanları (= Müslümanları) sever, onlara namazla yardım eder ve onlara şöyle der : “Ey İman edenler!. Sabırla ve salâtla (namazla) yardım isteyin/dileyin...” (2/153)

Yardımı EN BÜYÜK’ten isteyin. 

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

İHÂNET

İhânet : Verilen sözde durmamak. Arkadan vurmak. Vefâsız davranmak. Aldatmak. Hâinlik etmek... Ticarette. Siyasette. İnsanî ilişkilerde. Evlilikte ve Dinde... Dindeki ihânet, bütün alanları kapsar. Din, ticarette de siyasette de insanî ilişkilerde de hâinliği sevmez, istemez, hoş görmez. Mü’min, hiç kimseye (elinden geldiği, gücünün yettiği müddetçe) hâinlik (ihânet) etmez. Ederse, kendini (hâşâ)! Allah’a ihânet etmiş sayar. “Ey İman edenler! Allah’a ve Rasûlüne ihânet etmeyin = lâ tehūnû-Allaha ver Rasûl); (böyle yaparsanız), bile bile size verilen emânetlere de hâinlik etmiş olursunuz.” (8/27.) Çünkü Allah da Rasûlü de hâinleri sevmez. Çünkü Allah da Rasûlü de kimseye hâinlik etmez; O’nlar da Mü’min’dir, (Biri, El-Mü’min) Güvenilir’dir. Mü’min, Mü’min’e (El-Mü’min’e) güvenir = ihânet etmez. Mü’min, mü’mine ihânet etmez; ederse, hemen telâfî eder, özür (af) diler. Aslında mü’min, hiç kimseye ihânet etmez; ederse, rahat etmez, edemez. O, güvenilir biridir. Öyle olduğu için, El-Mü'm
Devamı

HADİS & SÜNNET

Hadis kelimesinin etimolojik kökü HDS (= حدث). Yaşanan olay, hâdise ve o olayın haberini vermek, demek. Sünnet kelimesinin etimolojik kökü ise, SNN veya (= سنة/ سن). Kanun, yasa, gelenek, cârî = yüyürlükteki uygulama demek. Her iki kelime de Efendimize nisbet edildiğinde, Hadis, Efendimizin yaşadığı olaylar karşısındaki tepkisine (= açıklamalarına); Sünnet ise uygulamalarına karşılık gelir; her ikisi de bağlayıcıdır. Hadis kelimesi Kur'ân’da, “hadîs-i Mûsâ, ahsen-ül hadîs, hadîs-ül cünûd, hâze-l hadîs” ve emir kalıbında (= fehaddis = anlat!) şeklinde kullanılır. Sünnet kelimesi ise, sünen ve sünnetullah şeklinde geçer. Hadisi daha çok “teorik ve söz”; Sünneti de daha çok “uygulama ve amel” şeklinde anlamak da mümkündür. Elbette Kur'ân, Efendimizin hayatı ile hayat bulmuştur. Efendimiz, Kur'ân’ı hem konuşarak açıklamış, hem de uygulayarak = yaşayarak hayat/ın/a aktarmıştır. Efendimizin yaşantısından önce, Ona Kur'ân inmeden önce de (cahiliyede de, daha önce de) yaşayan b
Devamı

RECM

Recm : Taşlama. Kovma. İlk akla gelen anlam, Hacc’da şeytan taşlama ve söz dinlemeyen = Rabbine isyan eden şeytanın Huzur’dan kovulması.  İlk olarak şeytanı kim kovdu?!. Rabbi. Pekiî, biz Hacc’da, o kovulmuş şeytanı (yeniden) neden ve nereye kovuyoruz; kovulan (o şeytan), nereye gidiyor?!. Allah’ın (Mülkünün) olmadığı ‘bir yer mi’ var?!. Yok. Öyleyse Allah, şeytanı bizim olmadığımız bir yere kovdu, ya da bizim şeytanın olduğu yerlerden uzak durmamızı istedi = istiyor. Aslında şeytan da (bizler de), Huzur’dan kovulduğumuzda gidebileceğimiz hiçbir yer yok = her yer Allah’ın Mülkü. Bilirsek, bizler aslında bir “sığıntıyız”!. En iyisi biz, “sığıntı gibi”! yaşamayı bırakalım da “şerefli bir hizmetçi = asil bir kul gibi” yaşayalım. Başka çaremiz (= gidebileceğimiz bir yer) yok!.  “Eûzü billlah’i min-eş şeytân-ir racîm.” demek, şeytandan (= kötülerden ve kötülüklerden) uzak durmak ve gönüllü olarak Allah’a sığınmaktır. Bu, bir “sığıntılık hâli”! değildir. Sığıntılık hâli, kovulduğu hâlde, gid
Devamı