ŞEYTANA İBÂDET

İbâdet, Allah’a olur; şeytana ibâdet mi olur; bu nasıl söz?!.

Bu sözü ben söylemiyorum, Rabbimiz Allah söylüyor.

“Yâ Benî Âdem (= Ey Âdemoğulları), kesinlikle  (= en) şeytana ibâdet etmeyin = “en lâ yeabudu-ş şeytân”, o sizin apaçık düşmanınızdır. Bana ibâdet edin = “ve eni’budûnî...”, doğru yol budur.” (36/Yâsin, 60-61.) diyor.

Demek ki, şeytana ibâdet edenler oluyormuş; yoksa Rabbimiz “boş yere” söz söylemez.

Pekiî, şeytana ibâdet nasıl olur?!.

Allah’ın sözüne (= emrine) muhalif emirleri (= âmirleri) dinleyerek. Bu âmirler, bazen içimizdeki şeytanî ses (= nefsi emmâre), bazen dış ses (= emirler) olur. 

Allah’ın sözünü (= emrini) nasıl bileceğiz de O’nun sözünü (= emrini), O’na muhalif diğer sözlerden (= emirlerden) nasıl ayırt edeceğiz?!.

Kur'ân’a bakacağız, kulak vereceğiz.

Kur'ân’ın muhkem (= kesin, tartışmaya açık olmayan) emirleri var. Bunlardan bildiklerimizle amel edeceğiz; bilmediklerimizi de Rabbimiz bize, amellerimizdeki samimîyetimiz oranında öğretecek.

Meselâ, faiz alıp-vermeyin, yetim malı yemeyin, yedirmeyin; hırsızlık, haksızlık, adâletsizlik yapmayın; yalan söylemeyin; gibi kesin (= muhkem) emirler var. Bu emirlere uymamak ve bu emirleri verenlere itaat etmek, şeytana ibâdet etmektir. İlki, nefsî şeytan (kendimiz); ikincisi, bizim gibi şeytanlardır. (= tağutlar, firavunlar, insan görünümlü putlardır.) Allah’a ibâdet ettiğini düşünen insan, bunlarla kendini test edebilir.

“O şeytan/lar var ya o şeytan/lar, sizden (= minküm) bir çook insanı yoldan çıkardı. = “ve lekad edalle minküm cibillen kesîrâ...” neden hâlâ aklınızı kullanmıyorsunuz?!.” (36/62.) da,

Neden hâlâ, bu Kur'ân’ı (= Yâsin’i) önce kendiniz için değil de ölüleriniz için okuyorsunuz?!. Önce siz, kendinize okuyun; sonra, ölülerinize okursunuz.