VASIFLANDIRMA

Vasıf, VSF (وصف) kökünden niteleme, sıfatlandırma, betimleme, tasvir etme. 

Yesıfûn kelimesi, 14 yerde Allah için de kullanılır. Bu kullanımların hepsi, bizim (genelde müşriklerin) O’nu nitelemelerimizden müteâl (aşkın, berî) kılmak içindir.

Bizler (müşrikler?!) O’nu nasıl niteleriz de O, “Ben sizin nitelemelerinizden münezzehim.” (= sübhânım) der?!. = “sübhâneHû ve Teâlâ ammâ yesufûn.” (6/100) “sübhâne RabbiKe Rabb-il Izzet-i ammâ yesufûn” (37/180) ve bunun gibi 12 âyet daha var. 

Bizim O’nu vasıflandırmamız bize göredir. Biz, vasfı (sıfatı) cismanî bir ismin özelliği olarak biliriz. Sıfat, ismi niteler. Ali, görendir, duyandır, konuşandır, vs... Ali, gözle görendir; kulakla duyandır; dille (ağızla) konuşandır... Gören, göz müdür; duyan, kulak mıdır; konuşan, ağız mıdır?!... Biz, bir ağaca baktığımızda, ağacın konuşmasını nasıl duyarız; ağacın dili nedir; ağaç konuşur mu?!... Konuşur. İlkbaharda ayrı, sonbaharda ayrı, kışta ayrı konuşur; daha doğrusu “konuşturulur.”!.

Ama Allah, bir cisim değildir; O, tecsîmden münezzehtir. Cisimler, madde ve sûretlerden (arazlardan) oluşurlar; bunlar, hava (= rıyh, ruh) bile olsalar. O, Kendinden = Kendi Zâtından başka bişeyden oluşmaz. 

Öyleyse, bir cisim olmayan (= ağzı olmayan) bizi ve ağacı “Konuşturan”! nasıl konuşur?!. İşte bunu bizim bilmemiz/anlamamız için O, “bizim dilimizde”! konuşur, ama O, bizim gibi değildir. = “leyse ke-misliHî şey’ün.” (42/11.)

Pekiî, O’nun Sıfatlarını (= Esmâsını) nasıl anlayacağız?!.

Dilin katmanlarını çözerek. Dilde (= ilimde) bilgi/anlayış düzeyimizi yükselterek. (İlim, dille yapılır; hâlle de idrak edilir.) 

Dilde (= ilimde) hangi düzeyde olursak olalım, O’nu yine de “tam tanımlayamayız”! ama dilde (= ilimde) kat ettiğimiz her düzey, bize “huzur” verir, ve bu, sonsuza kadar sürer. Bundan dolayı her hâlde, her hâlimizde hep Sübhânellah demek mecburiyetindeyiz.

Bu akıl (= idrak), “O Sıkleti”! çekmez. Bu akıl, Sübhân Olan’a inanmazsa çıldırır; inanırsa, güvende olur; emin liman, eman/iman budur.

İlim, iman etmeyi gerektirir.

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

İHÂNET

İhânet : Verilen sözde durmamak. Arkadan vurmak. Vefâsız davranmak. Aldatmak. Hâinlik etmek... Ticarette. Siyasette. İnsanî ilişkilerde. Evlilikte ve Dinde... Dindeki ihânet, bütün alanları kapsar. Din, ticarette de siyasette de insanî ilişkilerde de hâinliği sevmez, istemez, hoş görmez. Mü’min, hiç kimseye (elinden geldiği, gücünün yettiği müddetçe) hâinlik (ihânet) etmez. Ederse, kendini (hâşâ)! Allah’a ihânet etmiş sayar. “Ey İman edenler! Allah’a ve Rasûlüne ihânet etmeyin = lâ tehūnû-Allaha ver Rasûl); (böyle yaparsanız), bile bile size verilen emânetlere de hâinlik etmiş olursunuz.” (8/27.) Çünkü Allah da Rasûlü de hâinleri sevmez. Çünkü Allah da Rasûlü de kimseye hâinlik etmez; O’nlar da Mü’min’dir, (Biri, El-Mü’min) Güvenilir’dir. Mü’min, Mü’min’e (El-Mü’min’e) güvenir = ihânet etmez. Mü’min, mü’mine ihânet etmez; ederse, hemen telâfî eder, özür (af) diler. Aslında mü’min, hiç kimseye ihânet etmez; ederse, rahat etmez, edemez. O, güvenilir biridir. Öyle olduğu için, El-Mü'm
Devamı

HADİS & SÜNNET

Hadis kelimesinin etimolojik kökü HDS (= حدث). Yaşanan olay, hâdise ve o olayın haberini vermek, demek. Sünnet kelimesinin etimolojik kökü ise, SNN veya (= سنة/ سن). Kanun, yasa, gelenek, cârî = yüyürlükteki uygulama demek. Her iki kelime de Efendimize nisbet edildiğinde, Hadis, Efendimizin yaşadığı olaylar karşısındaki tepkisine (= açıklamalarına); Sünnet ise uygulamalarına karşılık gelir; her ikisi de bağlayıcıdır. Hadis kelimesi Kur'ân’da, “hadîs-i Mûsâ, ahsen-ül hadîs, hadîs-ül cünûd, hâze-l hadîs” ve emir kalıbında (= fehaddis = anlat!) şeklinde kullanılır. Sünnet kelimesi ise, sünen ve sünnetullah şeklinde geçer. Hadisi daha çok “teorik ve söz”; Sünneti de daha çok “uygulama ve amel” şeklinde anlamak da mümkündür. Elbette Kur'ân, Efendimizin hayatı ile hayat bulmuştur. Efendimiz, Kur'ân’ı hem konuşarak açıklamış, hem de uygulayarak = yaşayarak hayat/ın/a aktarmıştır. Efendimizin yaşantısından önce, Ona Kur'ân inmeden önce de (cahiliyede de, daha önce de) yaşayan b
Devamı

RECM

Recm : Taşlama. Kovma. İlk akla gelen anlam, Hacc’da şeytan taşlama ve söz dinlemeyen = Rabbine isyan eden şeytanın Huzur’dan kovulması.  İlk olarak şeytanı kim kovdu?!. Rabbi. Pekiî, biz Hacc’da, o kovulmuş şeytanı (yeniden) neden ve nereye kovuyoruz; kovulan (o şeytan), nereye gidiyor?!. Allah’ın (Mülkünün) olmadığı ‘bir yer mi’ var?!. Yok. Öyleyse Allah, şeytanı bizim olmadığımız bir yere kovdu, ya da bizim şeytanın olduğu yerlerden uzak durmamızı istedi = istiyor. Aslında şeytan da (bizler de), Huzur’dan kovulduğumuzda gidebileceğimiz hiçbir yer yok = her yer Allah’ın Mülkü. Bilirsek, bizler aslında bir “sığıntıyız”!. En iyisi biz, “sığıntı gibi”! yaşamayı bırakalım da “şerefli bir hizmetçi = asil bir kul gibi” yaşayalım. Başka çaremiz (= gidebileceğimiz bir yer) yok!.  “Eûzü billlah’i min-eş şeytân-ir racîm.” demek, şeytandan (= kötülerden ve kötülüklerden) uzak durmak ve gönüllü olarak Allah’a sığınmaktır. Bu, bir “sığıntılık hâli”! değildir. Sığıntılık hâli, kovulduğu hâlde, gid
Devamı