HASRET

Hasretin iki anlamı var : 1) Özlem, özleyiş. 2) Deriin pişmanlık. İkisi, birbiri ile bağlantılı/ilgili. İlki, eskiden yaşanan ama şimdi ‘yaşanmayan’ bir durumla ilgili; ikincisi, eskiden ‘yaşanmayan’ bir durumun pişmanlığı. Dikkat ettiyseniz, ikisinde de ‘yaşanmayan’ kelimesi ortak.

Yasin, 30. âyet, bu iki duruma da hamledilebilir. Bunun gibi, Zümer, 56.; Hakka, 50. âyetlere de bakılabilir. Meryem, 39, hasret gününden (= yevm-ül hasret) söz eder. Enfal, 36 da, kâfirlerin, insanları Allah yolundan döndürmek (veya engellemek) için harcadıkları mallarının (paralarının), onların başına büyüüük dert açacağını/olacağını söylerken, hasret kelimesini kullanır; bu, çoook deriiin pişmanlığa karşılıktır.

Bir insan, bu tür bir özlemi ve pişmanlığı (= hasreti) niye duyar?!.

• Eskiden yaptığı iyilikleri, güzellikleri devam ettiremediği için.

• Eskiden hiç iyilik, güzellik yapamadığı, hep kötülük ve çirkinlik yaptığı için.

Eski ne, nere?!.

Dünya, dünyada yaşadığı hayat, imtihan yeri, burası. İnsan, burayı, bu geçici ve kısa hayatı, zevk-ü sefâ ile geçirdiği için; yaptığı iyilikleri ve güzellikleri devam ettiremediği için deriiin pişmanlık duyacak; kendisine böyle bir daha imkân verilmesini özleyecek!.

Diyecek ki : Ya Rabbi, şimdi gerçeği (= mûkınûn) gördüm ve işittim; beni dünyaya bir daha gönder de salih amel işleyeyim. (güzel işler yapayım.) Bknz. 32/12.

Ancak ve ancak, burada îkânı bulanlar (yakîn imana erenler), iyilik ve güzelliklere devam ederler, bir daha da buraya hasret duymazlar ve yaptıklarından pişman olmazlar.

Şu olabilir (?!). Keşke daha çoook ve daha kaliteli iyilikler ve güzellikler yapsaydık (sâlih ameller işleseydik)... iyinin de iyisi var/mış... herkesin (iman, şehâdet) derecesi aynı değilmiş... yine de şükür; en azından cehennemde değiliz.

...

Dostlar, aldanıyoruz; bu dünya boş işlerle bizi çook oyalıyor; Allah korusun, yarın çook deriiin pişmanlıklar yaşayabilir ve bu hayatı özlemle arayabiliriz. Bu hayatın kıymetini bilelim, (bazılarının yaptığı gibi) onu hafife almayalım.