EN BÜYÜK = EKBER

Ekber, KEBÜRA (كبر)’nin ism-i tafdili. İsm-i tafdil kalıbı, iki ve daha çok “şey”! arasında kıyaslama yaparak, en büyüğü (iyiyi, güzeli, vb.) ortaya koymak için kullanılır. Fadl’dan Efdal; Kerim’den Ekrem, gibi...

Biri, en büyük BJK (veya GS FB), dediğinde, spor (futbol) kulüpleri arasında en büyüğü, BJK demiş olur.

Pekiî Allah-u Ekber dediğinde, ne demiş olur?!. 

İlâhlar arasında en büyüğü Allah, mı?!.

Allah’tan başka ilâh yok ki, yegâne İlâh, El-İlâh = Allah.

Bu cümleyi (= Allah-u Ekber), günde 240 kere (40×6) namazlarımızda söylüyoruz; okunan ezanları ve kaâmetleri de sayarsak 300 kere.

Allah’ı, kiminle ya da kimlerle “mukayese”! yapıyoruz da, günde 250-300 kere “En Büyük Allah = Allah-u Ekber” diyoruz?!.

Bu cümleyi, gerçekte, gerçek ilâh olmayıp, ama ilâhlık taslayanlara söylüyoruz.

Kim onlar?!.

Tağutlar ve putlar. (= Zâlimler, kâfirler, hâinler, ...)

Namazla/namazda, “EN BÜYÜK ALLAH = ALLAH-U  EKBER”; biz, sadece Allah’ı BÜYÜK = EN BÜYÜK biliyor/tanıyoruz, diyoruz; o tağut ve putlara da : siz kim oluyorsunuz?!, biz sizi büyük tanımıyoruz, siz Allah’ı EN BÜYÜK tanımadıkça size itaat etmiyoruz, diyoruz. Allah’a : “İyyaKe ne’budu ve iyyaKe nesteîn.” (1/5), diyoruz.

Namazda elbet ALLAH’ı zaten EN BÜYÜK  kabul ettiğimiz için HUZUR’dayız; orada O’na : SEN EN BÜYÜKSÜN demenin bir anlamı yok!. Namazda dediğimiz ALLAH-U  EKBER’ler, ALLAH’tan başka EKBER’ler kabul etmeyelim, diyedir.

Namazda söylediğimiz her ALLAH-U  EKBER’i, bir eylemin başında söyleriz. İftitah tekbiri. Rukûya inerken. Secdeye giderken. Secdeden kalkarken. 2. Secdeye varırken ve tekrar ayağa = kıyama kalkarken. Altı mı oldu?!. (6×40 = 240. Her saate 10.)

...

Günde 250-300 kere ALLAH-U EKBER diyen bizler, yine de Allah’ı EN BÜYÜK tanımayan başka “büyüklere”!, büyük diye saygı duyuyoruz!.

Yoksa, Mâún Sûresinin 4 ve 5. âyetletinde sözü edilenler (= “fe veylül lil musallîn, ellezîne hüm an salâtihim séhůn”) gibi miyiz?!.

Allah korusun.

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

İHÂNET

İhânet : Verilen sözde durmamak. Arkadan vurmak. Vefâsız davranmak. Aldatmak. Hâinlik etmek... Ticarette. Siyasette. İnsanî ilişkilerde. Evlilikte ve Dinde... Dindeki ihânet, bütün alanları kapsar. Din, ticarette de siyasette de insanî ilişkilerde de hâinliği sevmez, istemez, hoş görmez. Mü’min, hiç kimseye (elinden geldiği, gücünün yettiği müddetçe) hâinlik (ihânet) etmez. Ederse, kendini (hâşâ)! Allah’a ihânet etmiş sayar. “Ey İman edenler! Allah’a ve Rasûlüne ihânet etmeyin = lâ tehūnû-Allaha ver Rasûl); (böyle yaparsanız), bile bile size verilen emânetlere de hâinlik etmiş olursunuz.” (8/27.) Çünkü Allah da Rasûlü de hâinleri sevmez. Çünkü Allah da Rasûlü de kimseye hâinlik etmez; O’nlar da Mü’min’dir, (Biri, El-Mü’min) Güvenilir’dir. Mü’min, Mü’min’e (El-Mü’min’e) güvenir = ihânet etmez. Mü’min, mü’mine ihânet etmez; ederse, hemen telâfî eder, özür (af) diler. Aslında mü’min, hiç kimseye ihânet etmez; ederse, rahat etmez, edemez. O, güvenilir biridir. Öyle olduğu için, El-Mü'm
Devamı

HADİS & SÜNNET

Hadis kelimesinin etimolojik kökü HDS (= حدث). Yaşanan olay, hâdise ve o olayın haberini vermek, demek. Sünnet kelimesinin etimolojik kökü ise, SNN veya (= سنة/ سن). Kanun, yasa, gelenek, cârî = yüyürlükteki uygulama demek. Her iki kelime de Efendimize nisbet edildiğinde, Hadis, Efendimizin yaşadığı olaylar karşısındaki tepkisine (= açıklamalarına); Sünnet ise uygulamalarına karşılık gelir; her ikisi de bağlayıcıdır. Hadis kelimesi Kur'ân’da, “hadîs-i Mûsâ, ahsen-ül hadîs, hadîs-ül cünûd, hâze-l hadîs” ve emir kalıbında (= fehaddis = anlat!) şeklinde kullanılır. Sünnet kelimesi ise, sünen ve sünnetullah şeklinde geçer. Hadisi daha çok “teorik ve söz”; Sünneti de daha çok “uygulama ve amel” şeklinde anlamak da mümkündür. Elbette Kur'ân, Efendimizin hayatı ile hayat bulmuştur. Efendimiz, Kur'ân’ı hem konuşarak açıklamış, hem de uygulayarak = yaşayarak hayat/ın/a aktarmıştır. Efendimizin yaşantısından önce, Ona Kur'ân inmeden önce de (cahiliyede de, daha önce de) yaşayan b
Devamı

RECM

Recm : Taşlama. Kovma. İlk akla gelen anlam, Hacc’da şeytan taşlama ve söz dinlemeyen = Rabbine isyan eden şeytanın Huzur’dan kovulması.  İlk olarak şeytanı kim kovdu?!. Rabbi. Pekiî, biz Hacc’da, o kovulmuş şeytanı (yeniden) neden ve nereye kovuyoruz; kovulan (o şeytan), nereye gidiyor?!. Allah’ın (Mülkünün) olmadığı ‘bir yer mi’ var?!. Yok. Öyleyse Allah, şeytanı bizim olmadığımız bir yere kovdu, ya da bizim şeytanın olduğu yerlerden uzak durmamızı istedi = istiyor. Aslında şeytan da (bizler de), Huzur’dan kovulduğumuzda gidebileceğimiz hiçbir yer yok = her yer Allah’ın Mülkü. Bilirsek, bizler aslında bir “sığıntıyız”!. En iyisi biz, “sığıntı gibi”! yaşamayı bırakalım da “şerefli bir hizmetçi = asil bir kul gibi” yaşayalım. Başka çaremiz (= gidebileceğimiz bir yer) yok!.  “Eûzü billlah’i min-eş şeytân-ir racîm.” demek, şeytandan (= kötülerden ve kötülüklerden) uzak durmak ve gönüllü olarak Allah’a sığınmaktır. Bu, bir “sığıntılık hâli”! değildir. Sığıntılık hâli, kovulduğu hâlde, gid
Devamı