MAĞARA ARKADAŞLARI = ASHÂB-I KEHF

Mağara arkadaşlığı, zalim hükümdara itaat etmeyen yedi gencin (= Yemliha, Mekselina, Mislina, Mernus, Debernuş, Şazenuş ve Kefeştatayyu’un), köpekleri Kıtmir ile bir mağaraya sığındıkları ve orada 309 yıl beraber kaldıkları = uyudukları beraberlik (= arkadaşlık). Bu gençler bu mağaraya, kendi akıl ve iradelerini kullanarak sığınmışlardır.

Platon’un mağarasındakilerin mağarada kalışları mecburîdir; o mağaranın duvarına yansıyan gölgelerin aslını merak edenler, mağaradan çıkmayı denerler. Bu mağarada zulüm yoktur.

Mağaraların içi ile dışı aynı değil; dışardaki dünya kötü ve zalimin zulmünden korkuluyor ise, mağaralara sığınılabilir; dışarda bir tehlike (zulüm ve ölüm) yoksa, mağara yaşamı bir kaçıştır.

Mağara, zindandır. Bazen de kul, Yusuf (a.s.) gibi zindana suçsuz olduğu hâlde atılabilir. Bu atılış, hem bir eğitim (Medrese-i Yusufiyye), hem de bir deneme/sınama olabilir.

O yedi genç, o mağarada 309 yıl “kalarak”! zalim hükümdarın zulmünden kurtarıldılar. 

Mağaralar, bazen (belki de çoğu zaman) kurtarıcı roller üstlenebilirler; hele ki kişi dışarıdaki yaşamında şirke/küfre bulaşmamakta çook zorlanıyor veya şirke/küfre bulaşmayanlar suçlu, âsî ve terörist ilân ediliyorsa...

Siz, “309 yıla mahkum”! olmayı nasıl okuyorsunuz?!.

Ya! Gerçekten de ötede 309 katrilyon yıl = sonsuz = hâlidîne fîhâ = ebedî cezaya mahkum olursak!...

Platonik anlamdaki bu “dünya mağarasında”, en çok 80-100 yıl kalıyoruz; sonra...

Sonrası, buradaki yaşayışımıza bağlı.