SÖZ VERMEK

Gündelik hayattaki söz verme ve sözünde durma-durmama olaylarından kısa bir şekilde bahsedeceğim.

Bir baba olarak çocuğunuza bi söz verdi iseniz, o sözü mutlaka yerine getirmiş olmalısınız; getirmedi iseniz, iyi bir baba değilsiniz demektir; bunu belki siz bilmezsiniz ama çocuğunuz çok iyi bilir!.
İyi babalar, yapamayacağı şeyleri çocuklarına söz vermezler.
İyi babalar, aynı zamanda yapabilecekleri şeyleri çocukları için yapmaktan da vazgeçmezler.
Söz vermenin “dışsal” hiç bir yaptırımı yokmuş gibi görmeyin!. Söz, karakterin imzasıdır, yürekten çıkar; samimî yürekten doğru-sağlam, samimî sözler; sahtekâr-bozuk (eğri-çürümüş) yürekten de yalan söz çıkar. Doğru-sağlam söz, eğri-çürümüş-bozuk yüreklere derman/şifa olurken; eğri-çürümüş-bozuk söz, kavgaya-kargaşaya, düşmanlığa vesile olur.
“Güzel söz, kökü sabit, dalları gökte olan bir ağaç gibidir; her zaman meyve verir; kötü söz, kökü olmayan kopmuş (zamanla da çürümüş) ağaç gibidir. Allah iman edenleri dünya ve ahirette sağlam bir söz üzre tutar...” (14/İbrâhim, 24-27.)
Çocuk (adam) yetiştirmek, güzel sözle olur. Güzel söz, hem doğru hem de tutulan, yerine getirilen sözdür.
Söz verip de tutmamışsanız, siz köksüz, çapsız, meyvesiz kuru bir ağaç/odunsunuz, karşınızdakini de meyvesiz kuru bir ağaç/odun görüyorsunuz demektir.
Böyle bir baba ya da hoca iseniz, -çocuğu sözünde duran biri yetiştirmezse-, sizin yetiştirdiğiniz çocuk (evlât) da “odun”! olur.
Odunların ne işe yaradığını hepimiz biliyoruz.
"Ey İman edenler!. Kendinizi ve ailenizi (çoluk-çocuğunuzu) yakıtı insanlar ve taşlar olan ateşten koruyun!..." (66/Tahrim, 6.)
Cennette meyve ağaçlarının, cehennemde de yakıtı “odun ve taşlar” olan ateşin olmasının sizce (doğru ve yanlış) sözle bir bağlantısı var mı, yok mu?
“Odun ve taş”, bildiğimiz odun ve taş mı, yoksa kalbi ve gönlü kararmış-taşlaşmış insan mı, baş mı?