MÜELLEFE-İ QULÛB

Bu tâbir, kalpleri İslâm’a ısındırılacak olanları kapsar ama ben, onun kapsamını daha geniş tutarak Müslümanların kalplerinin de İslâm’a ısındırılması gerektiğini düşünüyorum.

Olur mu öyle şey; zaten Müslümanların kalpleri İslâm’a ısınmıştır da Müslüman olmuşlardır, demeyin.

Kanaatimce, İslâm’a ısınmak, Müslüman olduktan sonra da süren bişeydir. Çoğu Müslümana, İslâm’ın bir çook emri zor gelir; çoğu Müslümanın : ‘şu emir de olmasaydı.’ dediğini duyarız; oysa Müslümanlık, tüm emirlere gönüllü teslimiyettir.

...

Yine bence, içkinin yasaklanmasının kademeli = tedrîci olması; faizin = ribânın oldukça geç bir dönemde haram kılınması, Müslümanlar arasında bu “ısınmayı” sağlamak içindir.

Isınma, İslâm’a girmede olduğu gibi, İslâm içinde de sürer, sürmelidir ama ilâhî hükümler aslâ tartışmaya açılmamalıdır.

...

Çook güçlü bir kabile olan Sakîf Efendimizden, Müslüman olmak için namaz kılma şartını ortadan kaldırmasını istemiş; Efendimiz, bu konuda tavizsiz davranmış; ilâhî hükmü, “siyasî stratejiye” kurban etmemiştir. Eğer ilâhî hükümleri siyasî stratejiye kurban etseydi, İslâm, o coğrafyada çook çabuk yayılırdı ama onun adı İslâm olmazdı. 

Sakîf kabilesi Efendimize niye namaz şartını “dayatmıştır”?!. Kabile asabiyetinden. ‘Bizim kabilemiz Arap yarımadasının en güçlü kabilesi, onların alnı = yüzü toprağa düşmez, onların yüzünü kimse toprağa düşüremez.’ demişlerdir; Efendimiz de “namazsız Müslümanlık” olamaz, diyerek bu teklifi reddetmiştir.

Kimse, ‘ben Müslümanım ama namaz kılmak istemiyorum.’ diyemez ama onun namaz kılması (ve diğer emirleri de yapması) için, kalbinin İslâm’a (iyice) ısındırılması gerekir; bu da bir müellefe-i qulûb faaliyetidir; bence bugün işe buradan başlamak gerekir/gerekiyor; çünkü mevcut Müslümanlar = bizler, Müslüman olmayanlara iyi bir örnek olamıyoruz; bu da İslâm’ın yayılmasını önlüyor; insanlar, “bu mu İslâm?!” diyor.

Önce bizim kalbimizin İslam’a (iyice) ısınması gerekiyor.

Yanılıyor muyum?!.