İLERLEMECİ DİN ve TARİH...

Pozitivist, progresif/ilerlemeci, modernist bilim, tarih bilimini de etkilemiştir; bu tarih de, dine bakarken = dinler tarihi disiplinini oluştururken, dinî anlayışa ilkelden moderne doğru bir seyir çizgisi belirlemiştir. Bu bakış/yaklaşım, çook sakat ve çook tehlikelidir. Bu bakış/yaklaşım der ki, ilk insan animist idi, sonra paganist, sonra teist, sonra ateist oldu; ateist olunca da modernist oldu...

Doğru yaklaşım, ilk insan muvahhid (teist) idi, sonra, insan bu tevhidi bozdu, animizme ve paganizme (= şirke) yöneldi; bu bozulma dönemlerinde Peygamberler (Islah Ediciler) gönderildi, Onlarla tekrar tevhide dönülmesi = Tek Tanrı’ya teslim (=İslâm) olunması istendi. Bütün Tevhidî dinler, İslâm’dır.

Din duygusu her insanda fıtrîdir; tevhid bozulunca bu duygu cahillerde somut olan taşa-toprağa (= puta/putlara), “okumuşlarda” ise, soyut olan sembollere rozet-flama-logo-bayrağa ve ritlere yönelir. Tevhîd, Tanrı’yı somutlamadığı gibi soyutlamaz da. Bu, Tanrı’nın yokluğuna değil, O’nun Müteâl’liğine = Aşkın ve Sübhân oluşuna işaret eder. İslâm’ın Tanrı’sı Allah, ne somuttur ne de soyut; Ehad ve Samed’dir; O, somut ve soyut olan hiçbir şeye benzemez = “ve lem yekün leHû küfüven Ehad’dir; lem yelid ve lem yûled’dir.”!.

Tanrı anlayışı bozulunca, din anlayışı da bozulur. Tevhidî Tanrı anlayışından daha ileri bir din anlayışı yoktur. Modern ilerlemeci tarih, Tanrı fikrinden hareketle dinleri de sınıflar, onlara : animist dinler, paganist dinler (politeist dinler) ve tek-tanrılı (monoteist) dinler, der; modern dünyayı, tek-tanrılı (monoteist) dinler içine koymasına rağmen, bu dinin Tanrı’sını sembolikleştirerek (= etkisizleştirerek) hayatın dışına atar.

İlerlemeci tarih, buna ilerleme = modernleşme dese de, aslında bu bir bozulmadır, sapmadır, sapıştır; bu sapıştan vazgeçilmediği (= sırat-ı müsteqîme geçilmediği) sürece de hidâyet mümkün değildir.