İSLÂM NEDİR?

İslâm : Allah’a teslimiyettir. 

Bu teslimiyet, en mükemmel şekliyle Efendimiz döneminde yaşanmıştır; Onun vefatıyla, bu mükemmeliyet yara almış; sonra da (siyasî kaygılarla) Şiî İslâm ve Sünnî İslâm şeklinde ikiye bölünmüştür. Daha sonra bu siyasî kaygılara, kavmî hassasiyetler de eklenmiştir. Ana hatlarıyla = genelde Şiî İslâm, Ehl-i Beyt (sevgisi) etrafında Kûfe ve İran civarında; Sünnî İslâm da Ehl-i Sünnet etrafında Mekke ve Medine’de = merkezde şekillenmiştir.

Türklerin İslâm’a girmeleri ve Bağdat’ta Büveyhîleri, Mısır’da da Fatımîleri  yenmeleri ile Sünnî İslâm, milâdî 11. yüzyıldan itibaren güç kazanmıştır. Sünnî İslâm, Medine merkezli Ehl-i Sünnet’e yakındır. “Emevî ve Abbasî İslâm’ı” ise, genelde “Arap İslâm’ı”dır. “Emevî ve Abbasî İslâm’ının” mevâlîlere = Arap olmayanlara karşı uygulamaları, “Şiî ve Sünnî İslâm’ını” doğurmuştur. Bugün, Şiî İslâm’ının bayraktarlığını yapanlar, İranlılar (= Persler); Sünnî İslâm’ın bayraktarlığını yapanlar da Türklerdir.

İslâm’ı “orijinal hâliyle” görmek, Onun kavmî renklerini değil, evrensel renklerini öne çıkarmakla mümkündür. İşte o zaman İslâm, mezhebî, tasavvufî, kelamî ve ırkî/kavmî farklılıkları, çeşitlilik = zenginlik olarak görür, “bölünme” olarak görmez, hoş görür ve İslâm’ın kardeşliği = İslâm kardeşliği, ancak bu şekilde, herkesin Allah’a teslimiyeti ile mümkün olur.

Din, Hz. Âdem (a.s.)’dan buyana İslâm’dır. Bu dini, insanların, kendilerini kabilelere ve milletlere (= uluslara) böldüğü gibi, bölme lüksleri yoktur; orada bile bu din insanlara : Ey insanlar!, Atanız birdir; hepiniz Âdem’in çocuklarısınız, “Biz, sizi bir erkek, bir dişiden yarattık; tanışmanız için de sizi kavim ve kabilelere ayırdık; sizin en ekreminiz = Allah katında en üstününüz, O’ndan en çok korkanınızdır = taqvâlı olanınızdır...” (49/13.) der. (Irkı, rengi şu; anlayışı, dili, cinsiyeti bu, olanınız değildir.) İslâm, insanları Tevhîd etrafında birleştirir; bu birliği/birleşmeyi bölenler, Tevhîd’i = İslâm’ı (silmi = barışı) kabul etmeyenlerdir.