LAĞV

Lağv (لغو), boş, gereksiz ve saçma söz demek. Biz bu kelimeyi lağvetme/ortadan kaldırma, hükümsüz bırakma, feshetme anlamında kullanırız; lügat/sözlük de aynı köktür. Bu kök, Kitâb’ta 11 yerde, 41/Fussilet, 26’da da emir kipinde kafirlerin ağzından kullanılır. “Kâfirler : Bu Kur’an’ı dinlemeyin, gürültü-patırtı edin, belki üstün/galip gelirsiniz derler/dediler.”

 وَقَالَ الَّذِينَ كَفَرُوا لَا تَسْمَعُوا لِهَذَا الْقُرْآنِ وَالْغَوْا فِيهِ لَعَلَّكُمْ تَغْلِبُونَ

Onlar (kâfirler) Kur’an’ı “gereksiz, saçma ve boş söz” olarak görürler.

Kur’ân’ı dinlemeyen, Kur’ân’a kulak vermeyen, günah işler. Günah, (dince) suçtur. Suç (günah) işlendikçe bağımlılık yapar; bağımlılık, iradeyi köreltir, kişiyi (bağımlı olduğu şeye) tutsak eder. Sürekli işlenen suçtan (günahtan) kurtulmak gittikçe zorlaşır. Kişi tövbe de etse, sürekli tövbesini bozar. Günah, insanlığı (insanı/insan olmayı) bozar.

Kumar ya da içki bağımlısını düşünün!. Bağımlı, ‘artık oynamayacağım, içmeyeceğim’ der, ama yine oynar, yine içer; çünkü içerde irade zayıflamıştır. İradenin güçlenmesi, tövbede ısrarlı olunmasına (= nasuh tövbesine = çook ciddî bir pişmanlığa) ve güçlü bir “dış desteğe” bağlıdır. Bu güçlü ‘dış desteği’ “inanç” ve “bilinç” verir. İlk bakışta inancın da bilincin de “içsel” olduğu aklımıza gelir; onlar (inanç ve bilinç) hem içseldir hem dışsaldır ve her şeyin olduğu gibi bunların da  kaynağı Allah’tır.

Allah, kişi ile kalbi arasındadır; ona (kişiye) şahdamarından (habl-il verîd, kişinin kendinden) daha yakındır. (8/Enfal, 24 ve 50/Kaf, 16.); kişi bu durumun farkında olmasa da!.

Kişi, güçsüz (çaresiz) olduğu ânda, Rabbinin kendine yakın olduğunu ve kendisine yardım edeceğini bilir/inanırsa, güçlenir. Hiçbir psikolog/psikiyatr, kişiyi bunun kadar güçlü motive edemez; hiçbir ilâç bunun kadar tesirli olamaz.

Hakikat (din) budur.

Bunun dışındaki şeylere/dinlere çağıran her söz lağvdır. Lağv, mahveder; Hakikat (ed-Dîn), ihyâ eder. Hakikati (ed-Dîni) lağv olarak görenler ve niteleyenler, aslında kendi insanlıklarını lağveder, kendilerini mahveder; onların her sözü lağvdır.