AKIL ve İMAN

“İnanıyorum, çünkü saçma.” Bu söz, 160’da doğmuş, 225’de ölmüş, büyük kilise “babası” Tertullian’a = Tertullianus’a ait.

Bu sözü, “biliyorum, çünkü saçma.” şekline çevirsek, anlamı : ‘saçma olduğunu biliyorum’ demek olur, o zaman bu söz, saçma olmaktan çıkar; ama “inanıyorum, çünkü saçma” sözünün ne inançta ne de akılda bir temeli yoktur.

İnanç, saçma bişey olamaz.

Bu da gösteriyor  ki, her inanan, her sözünü temellendiremiyor ama yine de inanıyor,  inanmaya devam ediyor; ama her bilen = her aklını kullanan,  söylediği sözü (en azından aklen) temellendirmeye çalışıyor.

Yanlış anlaşılmasın, aslâ “inanç = inanmak saçmadır.” demek istemiyorum ama akılla inancın arasını ayırınca (akılsız fideizm tercih edilince de), saçma bir inancın, saçma olmasa da donuk = ölü bir inancın tuzağına düşülüyor. 

Umarım, genelleme yapmadım ve inancı aklî olarak gerekçelendirmedim. Çünkü, inancı aklî olarak gerekçelendirmek, herkesin kendine = her aklın kendine aittir = kişiye özeldir.