GAM

Gam : Derin üzüntü, keder; insanın içini “kara bulutların” kaplaması ve bu bulutların günlerce dağılmaması.

Bikaç gündür içimde kara bulutlar mesken tutmuştu; dışarıya, yürüyüşe çıkamadım. Hava = gökyüzü de aynıydı. O bulutlar Ankara’ya sel oldu yağdı, mazgallar tıkandı, yollar kapandı ama bendeki kara bulutlar bitürlü sele dönüşmedi.

Hafif de olsa yağsa, suya hasret gönüllere hayat olsa dedim ama Rabbim, “kendi himmete muhtaç dede, kime himmet ede” dedi; gözyaşı nasip etmedi. Ben de, içimdeki gamı dağıtmak için hava düzelince dışarı/parka çıktım. 

Çook sıcak, güneşli, bulutsuz havalar beni yakar; çook bulutlu havalarda da gamım/kederim artar; az bulutlu, serin havaları severim. İşte böyle bir günde parktaki çiçek açmış ıhlamur ağaçlarının kokusunu içime çekerek yürüyordum; ilerden bir müzik sesi geldi, o yöne doğru baktım, 50-60 kişilik bir kalabalık; yaklaştım. Barış Monço çalıyor, bir kreşin eğlencesi var; 3-4 yaşındaki anaokulu öğrencileri kırmızı-beyaz giyinmişler, ellerine de yine kırmızı-beyaz püsküller verilmiş, o püskülleri müzik eşliğinde sallıyorlar. Çalan müzik, “domates, biber, patlıcan. Bir anda dünyam karardı, bu sesle sokaklar yankılandı.”

Gerçekten bir anda dünyam karardı ve olduğum yere çöktüm/yıkıldım. Çocukların başında üç tane “başörtülü” anaokulu öğretmeni var. Sağda-solda asılı Türk bayrakları, yerde de çok büyük ama daha açılmamış bir bayrak seriliydi.

Müzik değişti. “Tüm yolların sonunda, damarımda kanımda, yüreğimde canımda Türkiye.” şarkısı başladı; aynı tempoda öğretmenler ve öğrenciler ellerindeki püskülleri salladı; veliler de alkışladı.

Hava kapandı; güneş bulutların arkasına saklandı; benim içimdeki bulutlar da hareketlendi, azıcık neşemi örttü; öğretmenler ve öğrenciler hâlâ neşeli bir şekilde oynuyor, veliler de onlara alkış tutuyorlardı. 

Çocuklarda kendi geleceğimi gördüm, ağladım. Ankara’nın Dikmen sırtlarında güneş vardı, bizim bu tarafta da yağmur yağdı, sanki bulutlar da (gökyüzü de), benimle ağlıyordu.