VEKÎL

Vekîl : Bir işi birine havale etme. Millet-Milletvekili, avukat-müvekkil ilişkisi gibi.

Vekîl kılma ile tevekkül arasında sıkı, yakın bir ilişki (bağ/bağlantı) vardır; iki kelime zaten akrabadır. Vekîl kılmada da tevekkülde de vekîl kılan ve vekîl olan iki kişi vardır; tevekkül, vekîl kılma işi/eylemidir.

İnsan tarafından bakınca, tevekkülde insan Allah’ı vekîl kılar. Allah tarafından bakınca! da sanki Allah, bu daracık imtihan alanında (dünyada) insanı Kendine vekîl kılmış gibi gözükür; halifeyi ben biraz da böyle anlıyorum. 

Ama insan, insanî düzeyde de ilâhî düzeyde de kendisine verilen vekâlete ihanet ediyor.

Vekîl kılan, vekîl olandan hesap sorar; bunun tek istisnası Allah’tır, Allah’a hiçkimse hesap soramaz; biz Allah’a tevekkül ettiğimizde = O’nu işimize vekîl kıldığımızda, ki O bize bunu emreder, ‘vetevekkel aleallah’ deyin der, O, aslâ bize ihanet etmez, niyetimizi bildiği için niyetimize göre tam ve yerinde iş görür.

Öyleyse, niyetimize = kalbimize bakalım ve niyetimizi = kalbimizi çook temiz tutalım; vekîl olduğumuzda da müvekkil olduğumuzda da sahtekârlık yapmayalım.

...

Tevekkül, her işimize Allah’ı/Rabbimizi vekîl kılma ise :

Biz bişey yapmayacak mıyız?!.

Yapacağız ama yaptığımız amele/amellere değil Allah’a güveneceğiz.

Yaptığımız amellerin, işlerin sonuç vereceği “kesin” değildir.

Rabbimiz, o amellerdeki niyetimize = kalbimize bakarak bizim “işimizi yapacaktır.”!.

Eğer amellerimize ya da sebeplere güvenirsek, amellerimiz ya da sebepler kadar güveneceğimiz şeyler olur; niye, nasıl güveneceğimizi şaşırırız, kafamız karışır. 

Rabbimiz, bize acıdığı için bize, ilminize, imanıza, amellerinize değil “Bana güvenin = Bana inanın = Benim dışımda evliyâ edinmeyin!.” diyor ve bizi çoook büyük bir dertten kurtarıyor.

Elhamdülillah.