KENZ-İ MAHFÎ

Kenz-i Mahfî : Kenz (كنز), (toprağa!) gömülmüş hazine. Mahfî, hafî ya da hafâ’dan gizli/saklı, gizlenmiş, saklanmış. Kenz-i Mahfî, Allah için kullanılır; Allah (hâşâ) toprağa mı gömülmüş, gizlenmiştir. Yok. Öyle ise O, nereye “gizlenmiştir.”?!.

Bilmediğimiz bir “yere”!; daha doğru tabirle O, “gizli değil, aşikârdır, her yerdedir” ama ‘bu gözler’ O’nu göremez, bulamaz. O’nu 7/Â'raf, 205 ve 206’daki özelliklere sahip olanlar “bulur, görür.”!.

Ne der, o âyetler?

“Nefsinde tedarruan (yalvararak) ve hîfeten (korkarak, titreyerek, çekinerek), yüksek olmayan bir sesle (içinden, gizli-gizli) sabah akşam (her zaman), Rabbini an = zikret, hatırla; (sakın) gafillerden, umursamazlardan olma!.”

وَاذْكُر رَّبَّكَ فِي نَفْسِكَ تَضَرُّعاً وَخِيفَةً وَدُونَ الْجَهْرِ مِنَ الْقَوْلِ بِالْغُدُوِّ وَالآصَالِ وَلاَ تَكُن مِّنَ الْغَافِلِينَ

(Bil ki!) “Rabbine yakın olanlar, O’na kulluk etmekte (etmekle) aslâ kibirlenmez/büyüklenmezler; (her dâim) O’nu tesbih ederler ve O’na secde ederler.”

إِنَّ الَّذِينَ عِندَ رَبِّكَ لاَ يَسْتَكْبِرُونَ عَنْ عِبَادَتِهِ وَيُسَبِّحُونَهُ وَلَهُ يَسْجُدُونَ

İlk âyetteki hîfe, Kenz-i Hafî’deki hafî ile aynı. Kendini “gizlemeyen”, "Gizli Hazine"yi bulamaz; bulan da “ben buldum” diyemez!.