SAYFA ya da SAHİFE

Kâğıdın bir yüzü sayfa; iki yüzü de yaprak, varak. Yaprakların = sahifelerin ciltlenerek = bir araya getirilerek oluşmuş şekli ise mushaf = sahifeler toplamı.

Sahifelerde (yapraklarda) biyazı = bimesaj varsa, o kitap ya da defterdir. Bu yazılar = mesajlar ilâhî kaynaklı ise, buna büyük harfli Mushaf denir.

Mushaf, kâğıda (= sayfalara, yapraklara) dökülmemiş hâlde iken (M. 610 ilâ 633 arasında), nerede idi?!. Dağınık hâlde. Kemik ve deri parçalarında, tabletlerde, ... gönüllerde, kalplerde. Mushaf hâline gelince, bütün mesaj elimize, koltuk altımıza “sığdı”!.

Şu kesin; yazı, insanoğlunun hafızasını zayıflatmıştır. Zayıf hafıza, zihnin yeterince çalışmaması; oradan bişeyin taşmamasıdır. Akıllı telefonlar da hafızayı zayıflatıyor; kendi kimlik ya da telefon numaramızı dahi bilmiyoruz; aklımızı aletlere devrediyoruz!... 

Kurumsallaşma da böyle bişeydir. Kurumsallaşmada bireysel sorumluluklar kurumlara devredilir; kurumlar kimsenin malı değildir; sorumluluğu kimse üzerine almaz. 

Kitap, bilginin dışsallaşması, bilginin kişiden uzaklaşması, o bilginin dışa/dışarıya atılmasıdır. Kitaptaki bilgiler alınıp sahiplenilmezse, onlar kargacık-burgacık çizimler = karalamalardır, aslında hiçbişeydirler.

Mushaf = Kitâb, hepimizin Kitâb’ı; ama Onu neredeyse hiçkimse sahiplenmiyor = Ondaki bilgileri = mesajları aklına = kalbine taşımıyor, yaşamıyor.

Din, bizim dışımızdaki (havadaki!) “bişey”; hayatımızdaki “bişey” değil!. Olsa olsa Kitâb’taki, Efendimizin hayatındaki = Sünnet’teki “bişey”; ama bize uzak “bişey”!.

Bu uzaklığa biraz da “Mushaf” katkı yaptı ama yapacak başka bişey de yoktu.

Önce Mushaf’ı Kitâb; sonra da Kitâb’ı hayat hâline getirerek bu uzaklığı kendimize yakınlaştırabiliriz.

Nasıl mı?

Mushaf’ı Kitâb hâline getirmek, sahifeleri, harfleri değil onlardaki mesajı = anlamı görerek, ‘satır aralarını’ okuyarak; Kitâb’ı hayat hâline getirmek de, anladığımız ve inandığımız mesajları uygulayarak... ve Kitâb’ın ve hayatın Sahibinden yardım = inâyet dilenerek.