İRADE

Canlılık, mekanizmadan organizmaya geçiştir. Mekanik şeylerde “bize göre can” yoktur; organizmalara canı, Ruh = Rab verir. 

İnsanoğlu mekanikleri “görece organik” kılmak için “yazılım = yapay zekâ” geliştirmiştir. Yapay zekâlarda da irade yoktur, onların iradesi onları yapanın iradesidir.

İnsanoğlundaki irade de aslında “böyle bişeydir.” İnsan, kendisine verilen iradeyi “YAPANDAN” bağımsız kullanamaz; kullanmaya kalkarsa, “özgür” olduğunu düşünür/zanneder. Özgürlük, işte bu zandır. Kulluk ise, iradeyi “YAPANIN İRADESİNE” göre kullanmaktır. Şöyle de söyleyebiliriz : Buradan ve Rab’den/YAPANDAN bağımsız bakınca, gördüğümüz şey özgürlük; (masanın) öte/sin/den = Rabbin Rızasından bakınca gördüğümüz şey kulluktur.

Nasıl, yapay zekâ, yapandan bağımsızlaşınca frankenştayna dönüşüyorsa, insan iradesi de Rab’den bağımsızlaşınca aynı şey olur, nitekim oluyor.

(Frankenştayn : Yapıcısının = yaratıcısının kontrolünden çıkan ve her şeyi ve her yeri mahveden makina/alet demektir.)

“İnsanların kendi elleri = iradeleri ile yaptıkları yüzünden karada ve denizde fesat ortaya çıktı. Belki akıllarını başlarına alırlar diye yaptıklarının bir kısmı onlara tattırıldı/tattırılıyor.”

ظَهَرَ الْفَسَادُ فِي الْبَرِّ وَالْبَحْرِ بِمَا كَسَبَتْ أَيْدِي النَّاسِ لِيُذِيقَهُم بَعْضَ الَّذِي عَمِلُوا لَعَلَّهُمْ يَرْجِعُونَ

(30/Rum, 41.)

(Zěqa, tat demek; zevq/zevk de aynı kök. Ahiretteki azěb için de “züq = tadın”! = tadın azabı! = bu ateşle zevklenin!, denilecek.)

Biz irademizi kendi zevkimiz için kullanmaya devam edelim; aman haâ! özgürlüğümüzden taviz vermeyelim!.