KİTÂB

Kitâb, KeTeBe (كتب)’den yazıya geçmiş söz, vasiyet. KeTeBe (كتب)’nin anlamı hem yazmak hem te’lif etmek hem vasiyet bırakmak.

Asıl/Esas Kitâb Kur'ân’sa, Kur'ân da, KaRaE (قرأ)’den Fu’lân vezninde çook okunan, nesilden nesile okunarak taşınan, içinde âlemlerin Rabbinin = Rabbimizin insanoğluna = insanlığa vasiyeti bulunan Kitâb = Vasiyetnâme demek olur. Bu Vasiyetnâmenin bildiğimiz vasiyetnâmelerden farkı, vasiyet bırakanın Ölümsüzlüğü = Hayy-ul Qayyum’luğudur. Okumayı = KaRaE (قرأ)’yi, çağırma, da’vet etme olarak (da) anlarsak, Kur'ân okumak bu kez, kendimizi ve insanları İlâhî Mesaj’a çağırmak = da’vet etmek demek olur. İlk inen âyet/ler/in “İqra”! ile başladığı kabul edilirse, ortada henüz okunacak bir (yazılı) Kitâb olmadığına göre, bu Kitâb = bu Hitâb, Kitâb’ın = Hitâb’ın Sahibine = Allah’a = Rabbe bir çağrıdır. İlk âyette ‘Iqra’dan sonra muhatap, “Bi İsmi Rabbik-ellezî halaq” ile Yaratan Rabbe = Rabbin İsmine çağrılır. Rab, insana alaq’ı hatırlatır ve o alaq’dan insanı insan yapan = yaratan Rabbin Ekrem oluşuna vurgu yapılır.

(Alaq : 1) Rahme asılı olan, tutunan, kendi başına yaşayamayan kan pıhtısı; 2) Alâka, istek, meyil, arzu, bağ, sevgi, aşk... demek.)

İlk âyet bu bağı, Rahîm ve Kerîm/Ekrem olan Rable kurar; bu bağ kurulursa, Kitâb = Mesaj (gönle hep) akar.

“Yeryüzündeki bütüüün ağaçlar kalem, bütüüün denizler mürekkep olsa, üstüne yedi deniz daha ilâve edilse Allah’ın Kelimeleri bitmez, tükenmez.” (31/Lokman, 27.)

Kitâb’ın = Kur'ân’ın kıyamete kadar geçerliliği = tüketilemezliği, harflerinde, satırlarında (600 küsür sayfada, 9000 küsür satırda) değil âyetlerinde = işaretlerinde = ma’nalarında aranmalıdır. O ma’nalar tüketilemez; çünkü Kaynak Aliyy-ül Â’lâ, Sübhân’dır.

Elimizdeki Kitâb = Mushaf, bu bağı kuran habldır, “hattır”; “bu hattı” sürekli açık tutmak, sürekli Kur'ân okumak gerekmektedir. (Kur'ân’ın, çook okunan, sık okunan Kitâb olmasına bir de bu gözle bakabiliriz.)