MÛSÂ (a.s.)

Öldürülecek korkusu ile bir sandığa konularak Nil’e bırakılan çocuk.

Firavun’un sarayında büyüyen çocuk.

Şuayb (a.s.)’a 8-10 yıl öğrencilik eden ve O’na damat olan genç.

Ruhunda sorumluluk ateşi yanan “adam”.

Ve

Tûr’da Rabbinin Nidâsına muhatap olan “adam”.

Doğrudan Rabbinden talimat alan “adam”.

Kardeşi Hârun ile Firavun’un karşısına dikilen “adam”.

Çağın sihirbazlarına meydan okuyan “adam”.

Kavmini Firavun’un zulmünden kurtaran “adam”.

Rabbinin izni ile âsası ile Kızıldeniz’i yaran “adam”.

Kavmini kırk yıl çöllerde gezdiren “adam”.

Kavminin buzağıya (altına) taparak kendisine ve Rabbine ihanet ettiği “adam”.

“Adam gibi adam”.

Irkçı ve kavmiyetçi Yahudilerin kimselere vermediği “adam”.

Bizim adamımız, insanlığın adamı.

Sadece İsrailoğullarının değil herkesin önderi, rehberi olan bir “adam”.

Yaşadığı çağ yak. M.Ö. 1400-1300; insanlar O’nu dinleseydi O, sadece İsrailoğullarını değil herkesi kurtarırdı, İsrailoğulları O’nu sadece kendilerinin Peygamberi sandılar; buna rağmen Sâmirî’ye uydular. 

O’ndan sonra da iyice/temelli sapıttılar; kendilerine gönderilen Elçi’ye Allah’ın oğlu dediler (Uzeyir Allah’ın oğludur dediler.) ve diğer kavimlere olmadık zulümleri reva gördüler, bu yüzden kendileri de zulme maruz kaldılar.

Hâlâ da öyleler.

Mûsâ (a.s.)’dan sonra Davut ve Süleyman (aleyhimesselam) Peygamberler (yak. M.Ö. 975-800) Mûsâ (a.s.)’ın şeriatına göre İsrailoğullarına önderlik yaptılar ama İsrailoğulları bu Peygamberlerin de izinden (sünnetinden, yolundan) gidemedi; sonraki vahiyler, kendilerinden hep yergi ile söz eder.

...

“Tur'un sağ tarafından O’na seslendik. O’nu, özel konuşmak için yaklaştırdık.”

وَنَادَيْنَاهُ مِن جَانِبِ الطُّورِ الْأَيْمَنِ وَقَرَّبْنَاهُ نَجِيًّا

(19/Meryem, 52.)

Mûsâ (a.s.), Rabbine işte bu kadar yakın bir kuldu.