YAKINLIK

Yakınlığı ben ikiye ayırıyorum. 

1) Dildeki yakınlık.

2) Gönüldeki yakınlık.

Farsça’da dilin, gönül demek anlamında olduğunu da biliyorum.

Dilde yakınlığı “sen” zamiri ile ifâde ederiz. Sen, karşımızdaki kişidir, muhatabımızdır. Türkçe’de ‘sen’i biraz daha kibar ifâde etmek için ‘siz’ şeklinde de söyleriz. 

Rabbimize duâ ederken de “O, sanki karşımızdaymış gibi”! ‘Sen’ deriz; hatta duâlarımızı “emir kipine” dönüştürürüz. Ya Rabbi affet!. Ya Rabbi kabul et!. Helâl rızık ver/ihsan et!. İlmimi artır!. vs...

Bakara son âyetlerde (‘âmenerrasûlü’de) “Ente Mevlânâ = Sen bizim Mevlâmızsın.”; ve bir çok âyette “inneKe = muhakkak ki Sen.”; “Ente Erhamurrâhimîn = Sen merhametlilerin en merhametlisisin.” vb. deriz. “O’nu karşımızdaymış gibi! kendimize yakın görür ve hissederiz.”

Bu yakınlığımız, sadece dilde (sözde) kalırsa; kimilerimiz de bu yakınlığın sözde (dilde) olduğunu bile fark edemezse!, O gönlümüze nasıl iner/girer?!.

Dilimizi ciddiye alır, ne söylediğimizi bilirsek o yakınlık, inşallah gönlümüze de sirâyet eder, iner/girer.

Aslında dil, hakikati gizler ya da onun çoook küçük bir kısmını gösterir. Tüm bilgeler, dilin bir perde (örtü) olduğu noktasında mutabıktırlar; yine de dil, bizi muhatabımıza bu kadar yaklaştıran bişeydir. Unutmayalım, aynı dil gönülle/gönülden, içten, samimî bir şekilde kullanılmazsa uzaklaştırır da.

O samimiyet olmasa, kim Rabbine “Ver! Kabul et! Affet! vb.” diye emir verebilir!.

Samimîyet/ihlâs, “emri ricaya” dönüştürür.

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

İHÂNET

İhânet : Verilen sözde durmamak. Arkadan vurmak. Vefâsız davranmak. Aldatmak. Hâinlik etmek... Ticarette. Siyasette. İnsanî ilişkilerde. Evlilikte ve Dinde... Dindeki ihânet, bütün alanları kapsar. Din, ticarette de siyasette de insanî ilişkilerde de hâinliği sevmez, istemez, hoş görmez. Mü’min, hiç kimseye (elinden geldiği, gücünün yettiği müddetçe) hâinlik (ihânet) etmez. Ederse, kendini (hâşâ)! Allah’a ihânet etmiş sayar. “Ey İman edenler! Allah’a ve Rasûlüne ihânet etmeyin = lâ tehūnû-Allaha ver Rasûl); (böyle yaparsanız), bile bile size verilen emânetlere de hâinlik etmiş olursunuz.” (8/27.) Çünkü Allah da Rasûlü de hâinleri sevmez. Çünkü Allah da Rasûlü de kimseye hâinlik etmez; O’nlar da Mü’min’dir, (Biri, El-Mü’min) Güvenilir’dir. Mü’min, Mü’min’e (El-Mü’min’e) güvenir = ihânet etmez. Mü’min, mü’mine ihânet etmez; ederse, hemen telâfî eder, özür (af) diler. Aslında mü’min, hiç kimseye ihânet etmez; ederse, rahat etmez, edemez. O, güvenilir biridir. Öyle olduğu için, El-Mü'm
Devamı

KELİME/KELÂM & KAVL/SÖZ

Kelime, harflerden oluşan anlamlı bütün, sözcük; kelm, yara, kesik. Kelâm, kelimelerin anlamlı ifâdeye, cümleye dönüşmesi. Kavl, ifâde, konuşma, beyân/beyânât, söz. Harflerin tek başına bir anlamı yoktur; onları en az iki kişi bir araya getirerek bir  anlam verir. O ile L, bir araya gelerek OL ve LO! olur. OL, anlamlı iken; LO, argoda seslenme demektir. ÖL ve LÖ de benzerdir. OLUŞ, ÖLÜŞ, ÖLÜM, LÖK  KÖK gibi... kelimeler, bir gramer düzeni içinde ve belli bir toplumsal oydaşma/konsessüs ile, dildeki (ve cümlerdeki) anlamlarına, yerlerine kavuşurlar. Mevcut oydaşma/konsessüs bozulur da yeni bir oydaşma/konsessüse karar verilirse; bu, yeni bir dil demek olur; dillerin farklılığı bunu gösterir. Kelâm = kelimeler, bir tür paroller/parolalardır. İlâhî kelâm, ilk etapta Allah ile Elçi (Elçiler = Cebrâil ve Peygamber) arasındaki parole/parola; sonra da biz insanlar arasındaki paroladır. Bizler, Allah ile Elçi (Elçiler = Cebrâil ve Peygamber) arasındaki parole/parolayı bilemeyiz, çözemeyiz, bu
Devamı

HADİS & SÜNNET

Hadis kelimesinin etimolojik kökü HDS (= حدث). Yaşanan olay, hâdise ve o olayın haberini vermek, demek. Sünnet kelimesinin etimolojik kökü ise, SNN veya (= سنة/ سن). Kanun, yasa, gelenek, cârî = yüyürlükteki uygulama demek. Her iki kelime de Efendimize nisbet edildiğinde, Hadis, Efendimizin yaşadığı olaylar karşısındaki tepkisine (= açıklamalarına); Sünnet ise uygulamalarına karşılık gelir; her ikisi de bağlayıcıdır. Hadis kelimesi Kur'ân’da, “hadîs-i Mûsâ, ahsen-ül hadîs, hadîs-ül cünûd, hâze-l hadîs” ve emir kalıbında (= fehaddis = anlat!) şeklinde kullanılır. Sünnet kelimesi ise, sünen ve sünnetullah şeklinde geçer. Hadisi daha çok “teorik ve söz”; Sünneti de daha çok “uygulama ve amel” şeklinde anlamak da mümkündür. Elbette Kur'ân, Efendimizin hayatı ile hayat bulmuştur. Efendimiz, Kur'ân’ı hem konuşarak açıklamış, hem de uygulayarak = yaşayarak hayat/ın/a aktarmıştır. Efendimizin yaşantısından önce, Ona Kur'ân inmeden önce de (cahiliyede de, daha önce de) yaşayan b
Devamı