ALIŞMAK, ALIŞKANLIK KAZANMAK

2/260’da kuşların eğitimine, terbiye edilmesine (= evcilleştirilmesine) فَصُرْهُنَّ = alıştırmak denmiş. 

Alıştırma, bi tür terbiyedir. Terbiye edene, mürebbî, rab deniyor. Öğretimi bilmem ama eğitim, tam bir terbiye işidir.

Alışmayı sözlükler, bir işi sürekli tekrarlayarak kolaylıkla yapabilmek. İntibak etmek. Sürekli ister olmak, bağımlılık kazanmak. Isınmak. (TDK) Bağlanmak, ısınmak, ünsiyet beydâ etmek, bir işi huy edinmek, tiryaki olmak (Kubbealtı) şeklinde karşılıyorlar. Alışkanlık da böyle (sürekli yapa yapa) kazanılıyor olmalı.

Pekiî, alışkanlıkla bağımlılık arasındaki fark ne?!.

Bağımlılığın bizdeki imajı kötü. Sigara, içki, uyuşturucu gibi şeylerle irtibatlandırılıyor.

Bunu (bu bağımlılığı), bilgi ve sevgi gibi (iyi) şeylere transfer ettiğimizde, adına tutku veya aşk diyoruz.

Bu bağımlılığı (alışkanlığı) ibâdetler ve Allah Sevgisi (= Muhabbetullah) gibi çook daha ileri ve ulvî bir aşamaya taşısak/götürsek = tutkuya ya da aşka dönüştürsek!... İbrâhim’in terbiye edilmiş (= mürebbâ) kuşları gibi, ‘bizim de her bir parçamız’ Rabbimiz bizi çağırınca koşar-gider mi?!.

Yoo, hayır!, bizi terbiye eden (= eğiten) başkaları. Bizi onlar çağırınca koşup-gidiyor; onlara, “lebbeyk = emret”! diyoruz.

Yanılıyor muyum?!.

Sanmam. Günlük alışkanlıklarımıza bakın; yanılmadığımı göreceksiniz.

“Rabbim/iz Allah.” dediğimiz hâlde, hangi alışkanlığımızın Allah’ın emrine (= terbiyesine) uygun olduğuna samimî bir şekilde bakalım, kendimizi kandırmayalım.

...

Bakara 260. âyette geçen,

فَصُرْهُنَّ

nin kökünün sûr (صور) olduğu söyleniyor.

صور

Hem kıyamette tüm varlıkların ölüm ve dirilişi için yapılan bir seslenme (sûra üfleme); hem de onların sûretine/şekline/bedenine karşılık olarak kullanılan bir kelime.

Bu şekiller, bu sese (sûrun sesine) alışkın olmalı ki, (Rableri) onları çağırınca (veya çağırtınca) dirilip, o çağrıya boyun eğiyorlar.

Allah-u Alem, bedenler (şekiller, sûretler) yaratılırken de "üfleme"! oldu = ilâhî imza atıldı ve o bedenler, O imzayı (mührü, sesi) tanıyorlar.