ALLAH

Allah : Tek (ve Yek) İlâh’ın, El-İlâh’ın Özel İsmi. Lafza-i Celâl. Bizler Bu iki heceli İsmi söylerken (= zikrederken), ilk hecede (= Al), nefes alır; ikinci hecede (= lah), nefes veririz; tersi de geçerlidir. İlk hecede (= Al) nefes verirsek, ikinci hecede (= lah) nefes alırız. Nefes alma ve verme, çook kısa süreli ölme-dirilmedir. Allah (c.c.), Yuhyî ve Yumîd’dir = Öldüren ve Dirilten’dir. Allah İsmindeki bu iki hece söylenirken = bu sesler çıkarılırken (= mahreç); ilk hecede dil, üst damağa değer ve ses tutulur; ikinci hecede dil ve ses, serbest bırakılır.

Allahümme

Allahümme (= اللهم), (Ey) Allah’ım demek. Kelime, Kitâb’ta dört (= 5/114. 8/32. 10/10. 39/46) yerde geçer. Allahümme, Allah’ı “sahiplenmek!, benim Allah’ım” demektir.

Benim Allah’ım, senin de Allah’ın, hepimizin de Allah’ı.

Ben, sen, biz (= hepimiz), Allahümme derken; Allah da bize acaba! : ‘Benim kulum’ diyor mudur?!.

Diyor. =

“qul : yâ ıbâdî... = ...قل يا عبادى”  (Bknz. 29/56. 39/53.); ama biz O’nun Sesini "duymuyoruz"!.