İMDAAT ÇIĞLIĞI!

Çook ciddî ve hayatî bir tehlike (ölüm boğulma vb.) karşısındaki güçlü bağırış. Arapçası sarh (صرخ) ya da ğavs (غوث). Tasavvuftaki ğavs, kendisinden medet (yardım) umulan; ğavs kelimesinde hem tehlikenin kendi/si hem de o tehlikeden kurtuluş anlamı vardır; tasavvuf ikinci anlamı kullanılır ama yanlış ğavs seçilirse tehlike çook büyük olur. Ben burada sarh’tan söz edeceğim.

Sarh (صرخ), Kitâb’ta beş (5) yerde geçer. İkisi İbrâhim 22. ayette, biri Kasas 18., biri Fâtır 37., biri Yasin 43. âyetlerde. Kasas 18’deki dünyevî azap sonrası, Fâtır 37’deki de uhrevî azap sonrası feryat ve imdat çığlıklarıdır. Yasin, 43 : “Dilersek onları (sizi) boğarız, imdatlarını/zı (feryatlarını/zı) duyan da olmaz; onları (sizi) kimse de kurtaramaz.” der.

İbrâhim, 22 : “Ne zaman ki hüküm gerçekleşti, şeytan onlara şöyle diyecek : ‘şüphesiz ki Allah’ın vaktiyle yaptığı uyarıların hepsi gerçekleşti. Ben de size va’dettim. Benim verdiğim sözler (va’dler) boş çıktı. Zaten benim size karşı zorlayıcı bir gücüm de yoktu. Ben size sadece çağrıda bulundum, siz de kendiliğinizden benim çağrıma uydunuz. O halde beni kınamayın, kendinizi kınayın. Ne ben sizi kurtarabilirim, ne de siz beni kurtarabilirsiniz. Gerçekten ben, daha önce beni Allah’a ortak koşmanızı da yok saymıştım/tanımamıştım; zalimlerin hakkı elbette acı azaptır.” Bu âyette sarh (mâ ene bimüsrihıküm ve mâ entüm bimüsrıhıyye), kişiyi zor ve tehlikeli durumdan kurtarma (kurtaramama) anlamında, olumsuz kullanılmıştır.

Yarın hepimizin burada ve ötede imdat çığlıkları atacağı kesin. Dünya yanıyor!. Afetler küreselselleşti; küresel ısınma başta olmak üzere ahlâkî bozukluklar, şiddet ve savaşlar herkesi etkiliyor. Bunun bir de âhirette sonuçları olacak!. Aklımızı başımıza almazsak, korkarım dünyadaki ve âhiretteki feryatlarımızı, imdat çağrılarımızı (çığlıklarımızı) kimse (Rabbimiz de!) duymayacak ve Rabbimiz : “Ben sizi o kadar çook uyardım ki!. Beni (ve Elçilerimi) dinlemediniz = Bana kulluk etmediniz!... Çekin!. Ne hâlinin varsa görün!.” diyecek!.