MÛSÂ'NIN GÖRDÜĞÜ ATEŞ

Klasik tefsirler bu ateşi normal ateş olarak anlar ve yorumlarlar. Mûsâ, ailesi ile Medyen’den Mısır’a dönerken soğuk bir günde (çölde soğuk!) dönüyormuş, üşümüşler; bir ateş görmüş; ailesine demiş ki : “Siz durun (burada bekleyin), Ben bir ateş gördüm, size o ateşten bir kor getireyim.” (de ısınalım!.). 

Herkesin başına gelebilecek, böyle normal bir olaya Kitâb yer vermiş, öyle mi?!.

Kitâb, bize bunu mu anlatır/söyler?!. O, (hâşâ) bir “hikâye Kitâb’ı” mıdır?!.

İlgili pasajın tümüne dikkatli “bakın”!. Oradaki “diyalogları” dikkatli “okuyun”!.

İnsana soğukta ayakkabılarını (nalınlarını) çıkar = “fa’hla’ na’leyk” denir mi, bunu Allah der mi?!.

‘Al şu ateşten bir kor da, git ısın.’ demez mi?!

Ama öyle de demiyor, ne diyor?

“Ben Seni Kendime seçtim; vahyettiklerimi (iyi) duy, (iyi) işit = (iyi) anla!.”, diyor.

...

Her şeyi bilen Allah, Mûsâ’nın elindekinin âsâ olduğunu da bildiği hâlde, “Elindeki nedir Ey Mûsâ!.”, diye sorar mı?!.

Yolcu bir “Adam’ın” silahı mesâbesinde olan âsâsı için, “at onu!.” der mi?!.

‘Nalınlarını çıkar ile âsânı at’ı birlikte düşünün!.

Onları ‘terk etmeden’, onlardaki ‘gücü’ bilemez, onlara ‘yeni güçler’ veremezsin.

Sen onları “terk et!” de, Ben onlara “olağanüstü güçler” vereyim!.

Böyle git!, Firavn’a, çünkü o azdı...

Sonra “o ateş” kayboluyor, ondan söz edilmiyor! ama “o ateş” “bişeye” vesile oluyor, fark ettiniz mi?!.

Bizde de “o ateş” görünmeden, biz de “o ateşi” görmeden, biz de bişey olmayız (bizden de bişey olmaz).

Yolculuğumuz “o ateş” için olmalı; sonrası kolay gelir.

Son.