OKUMAK

Arapçada karae’den kıraat. Emir kipi Oku = İkra!. Kelimenin kökü, og; g, k’ye dönüşmüş. Kökün mahrecine = sesin çıktığı yere dikkat edin!. Boğazın tam ortası; çıkmakta zorlanan bir ses. İkra’ da hemen hemen aynı yerden çıkan bir ses. Mahreç, çıkan sesin (ya da başka bişeyin, anlamın!) çıkış yeri. Çıkan şey (burada ses), mahreçten (bir çıkış yerinden) çıkar ama onun (burada sesin) çıkmadan önce bulunduğu yer nerededir?!. İçerde mi dışarda mı?!!!.

Dışarı çıkma olur da dışardan çıkma olur mu?

Dış, iç olursa olur.

İçi-dışı bir olan için, iç-dış olmaz denebilir mi?!.

Sözcüklerle oyun oynadığımı düşünüyor olabilirsiniz ama ben, “önemli görülüp arananın = anlamın”! içerde mi dışarda mı aranması gerektiğinin peşindeyim. Siz böyle bir “aramanın” peşinde değilseniz, benim peşime takılmayabilirsiniz.

Okumak, metindeki anlamı bulup-çıkarmak ve onu “kendi evimize” çağırmaktır.

Anlam, kolay çıkan bişey değildir; onu çıkarmak için “ciddî bir okuma” yapmak gerekir.

İlk emirde (İkra’da/Oku’da), böyle bir ‘arayış’, sonra ‘buluş’, sonra da  ‘çağırış’ (da’vet) ve “bedava dağıtış” vardır (diye düşünüyorum).