İLETİŞİM

İletişim : Sözle veya yazı ile bilgi alış-verişi. Söz de yazı da araçtır; amaç değil.

Amaç nedir?!.

Sözle veya yazı ile “taşınan”!.

Marshall McLuhann, “araç, iletidir.” demiş. İleti, mesajdır ve bu mesaj, günümüzde iletişim araçları ile iletiliyor.

Eskiden (= iletişim araçları icat edilmeden), bu iletme işini söz (= sohbet, konuşma) yapmıştı; şimdilerde bunu yazı (= pusula, risale, kitap, gazete, dergi) ve görüntü (= televizyon, video, vb.) sosyal medya (= internet) yapıyor.

Bu araçları elinde bulunduranlar = bu araçlara hâkim olanlar, mesaja da hâkim oluyor.

Eskiden sohbet, sahici, kalıcı bir muhabbetti = sohbet edenler arasındaki dostluğu artıran bişeydi; şimdilerde ‘muhabbet’!, bir tür geçici “eğlence, eğlenme, boş vakti geçirme” oldu.

Eskiden sohbete (Hamd ve Salât-ü) Selâm ile başlanırdı; selâm, sohbet edenleri birbirine bağlardı. Şimdilerde selâm, reklâma (?!) dönüştü, reklâm aracı oldu. = Selâmın veriliş şekli, kimlikleri gösterir hâle geldi. (Merhaba. Selâm. Selâm-ün Aleyküm. Günaydın. Tünaydın. Hai. İyi günler/akşamlar. Kolay gelsin, vb.)

Eskiden, sohbet edenler, arkadaştı, sırdaştı, dosttu, kardeşti (= ashâbdı); şimdilerde, seyirci, takipçi, izleyici, tüketici, vs.

Araçlar değişince, amaçlar da değişti, amaçların içeriği (= iletiler, mesajlar) değişti; mesajlar değişince, insanlar da değişti.

İmkân olsa da birbirimize gönderdiğimiz (günde milyarları bulan o) mesajlara (= o mesajların içeriğine) bir bakabilsek!; sanırım, nasıl değiştiğimizi = nereden nereye geldiğimizi görebiliriz.

İletişimcilerin, bu değişimi medya içeriklerini (ve program türlerini) analiz ederek yakalamaları mümkündür; ama bunun için “mevcut iletişim paradigmasının” dışına çıkılması, dışardan bu analizin yapması şarttır.

Mevcut iletişim paradigmasının içinde kalarak veya ‘medyayı ele geçirerek’ sahici bir değişimi veya dönüşümü gerçekleştirmek mümkün değildir.

Mevcut iletişim, aslâ bir sohbet de değildir. Bizim, âcilen yakın, sıcak ve samimî sohbete (= yüz yüze iletişime) dönmemiz/geçmemiz şart.