KIYAME, 37.
“elem yekü nutfeten min meniyyin yumnâ.” (75/37)
Bu âyette, hem nutfe hem menî geçiyor; acaba! bir tekrar mı yapılıyor?!. Menî ile birlikte yumnâ fiili de tekrar ediliyor. Atılan, menî (= atılan, nutfe) mi, “biz” miyiz?!. Menâ; menî, menâ, temennî, minye, istek demek; minnî de, ben-den; nutfe de damla (= menî), sperma.
Sûrenin bağlamı, insanın kendini bişey sanmasını kınamak, onun bir damla “atılmış su” olduğunu hatırlatmak ve onu, Rabbine kulluğa davet etmek.
Aslında, insanlar karşısında benlik (= enâniyet) göstermek, kendini bişey sanmak, hele hele Rab karşısında ‘ben’ demek, bu kadar basit ve bayağı.
Değil mi?!.
Yorumlar
Yorum Gönder