ALLAH, ... (24/35)

"Allah, göklerin ve yerin Nûr’udur..." (24/35)

Bu cümle (= âyet), ‘Allah, Nûr’dur.’, şekline çevrilemez. Allah, Allah’tır. O, O’dur. O, Allah’tır, Ehad’dir. (“qul : Hüve-l Allah-u, Ehad. = De ki : O, Allah’tır, Ehad’dir.” 112/1.)

Allah’ta (= O’nda), teşkik = derecelenme = kademelenme olmaz. (O) “Allah, Samed’dir. = Allah-us Samed.” (112/2); ama Nûr’da teşkik = derecelenme = kademelenme olur. Güneş ışığı ile ay ışığı; ay ışığı ile mum ışığı bir ve aynı değildir. Nûr (= Işık), Allah’ın varlık üzerindeki “görünümü/tezahürü/tecellisi/fiilidir”, Allah’ın Kendisi = Zâtı değildir. O’nun Nûr’u olmazsa, varlık (= gökler ve yer, içindekiler dahil) görünmez,  karanlıkta kalır. O Nûr’dan ne kadar nasibimiz varsa, varlığı o kadar görürüz. Bu Nûr’u, daha önce, bilgi düzeyinde iç nur = akıl ve dış Nûr = din/vahiy diye de ikiye ayırmıştım.  Bu Nûr’dan mum kadar nasibi olanlarla, Sirâcen Münîrâ = Işık saçan kandil (33/46) kadar nasibi olanlar, varlığı = varlığın hakikatini aynı görmezler; (akıl ve kalp gözü) kör olanlar ise bu Nûr’u ve varlığı hiç fark edemezler.

Görme/k için : Işığın (= Nûr’un), gören gözün ve görülen varlığın şart olduğunu biliyoruz. Nûr da, göz de, görülen varlık da O’nun eseridir ve O’nun bize nasibidir.

Görelim ki kul olalım, O’nun emrine râm olalım!.

Görememe, varlığın üstündeki perdeyi henüz kaldıramama ama kaldırmak için gayret etmedir; görmek istememe ise, inadına o perdeyi kaldırmama, gerçeğin üstünü örtmedir. Birinci hâl, sabır ve çaba ile hâlledilir ama ikinci hâl, küfürdür; kâfir, örten demektir.

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

İHÂNET

İhânet : Verilen sözde durmamak. Arkadan vurmak. Vefâsız davranmak. Aldatmak. Hâinlik etmek... Ticarette. Siyasette. İnsanî ilişkilerde. Evlilikte ve Dinde... Dindeki ihânet, bütün alanları kapsar. Din, ticarette de siyasette de insanî ilişkilerde de hâinliği sevmez, istemez, hoş görmez. Mü’min, hiç kimseye (elinden geldiği, gücünün yettiği müddetçe) hâinlik (ihânet) etmez. Ederse, kendini (hâşâ)! Allah’a ihânet etmiş sayar. “Ey İman edenler! Allah’a ve Rasûlüne ihânet etmeyin = lâ tehūnû-Allaha ver Rasûl); (böyle yaparsanız), bile bile size verilen emânetlere de hâinlik etmiş olursunuz.” (8/27.) Çünkü Allah da Rasûlü de hâinleri sevmez. Çünkü Allah da Rasûlü de kimseye hâinlik etmez; O’nlar da Mü’min’dir, (Biri, El-Mü’min) Güvenilir’dir. Mü’min, Mü’min’e (El-Mü’min’e) güvenir = ihânet etmez. Mü’min, mü’mine ihânet etmez; ederse, hemen telâfî eder, özür (af) diler. Aslında mü’min, hiç kimseye ihânet etmez; ederse, rahat etmez, edemez. O, güvenilir biridir. Öyle olduğu için, El-Mü'm
Devamı

HADİS & SÜNNET

Hadis kelimesinin etimolojik kökü HDS (= حدث). Yaşanan olay, hâdise ve o olayın haberini vermek, demek. Sünnet kelimesinin etimolojik kökü ise, SNN veya (= سنة/ سن). Kanun, yasa, gelenek, cârî = yüyürlükteki uygulama demek. Her iki kelime de Efendimize nisbet edildiğinde, Hadis, Efendimizin yaşadığı olaylar karşısındaki tepkisine (= açıklamalarına); Sünnet ise uygulamalarına karşılık gelir; her ikisi de bağlayıcıdır. Hadis kelimesi Kur'ân’da, “hadîs-i Mûsâ, ahsen-ül hadîs, hadîs-ül cünûd, hâze-l hadîs” ve emir kalıbında (= fehaddis = anlat!) şeklinde kullanılır. Sünnet kelimesi ise, sünen ve sünnetullah şeklinde geçer. Hadisi daha çok “teorik ve söz”; Sünneti de daha çok “uygulama ve amel” şeklinde anlamak da mümkündür. Elbette Kur'ân, Efendimizin hayatı ile hayat bulmuştur. Efendimiz, Kur'ân’ı hem konuşarak açıklamış, hem de uygulayarak = yaşayarak hayat/ın/a aktarmıştır. Efendimizin yaşantısından önce, Ona Kur'ân inmeden önce de (cahiliyede de, daha önce de) yaşayan b
Devamı

RECM

Recm : Taşlama. Kovma. İlk akla gelen anlam, Hacc’da şeytan taşlama ve söz dinlemeyen = Rabbine isyan eden şeytanın Huzur’dan kovulması.  İlk olarak şeytanı kim kovdu?!. Rabbi. Pekiî, biz Hacc’da, o kovulmuş şeytanı (yeniden) neden ve nereye kovuyoruz; kovulan (o şeytan), nereye gidiyor?!. Allah’ın (Mülkünün) olmadığı ‘bir yer mi’ var?!. Yok. Öyleyse Allah, şeytanı bizim olmadığımız bir yere kovdu, ya da bizim şeytanın olduğu yerlerden uzak durmamızı istedi = istiyor. Aslında şeytan da (bizler de), Huzur’dan kovulduğumuzda gidebileceğimiz hiçbir yer yok = her yer Allah’ın Mülkü. Bilirsek, bizler aslında bir “sığıntıyız”!. En iyisi biz, “sığıntı gibi”! yaşamayı bırakalım da “şerefli bir hizmetçi = asil bir kul gibi” yaşayalım. Başka çaremiz (= gidebileceğimiz bir yer) yok!.  “Eûzü billlah’i min-eş şeytân-ir racîm.” demek, şeytandan (= kötülerden ve kötülüklerden) uzak durmak ve gönüllü olarak Allah’a sığınmaktır. Bu, bir “sığıntılık hâli”! değildir. Sığıntılık hâli, kovulduğu hâlde, gid
Devamı