NİÇİN/NEDEN İNANIYORUZ?!.

Niçin İnanıyoruz?!.

• Anamız-babamız b/öyle inandığı için.

• İnanç bize bir istikâmet verdiği için.

Birinci tür inanç, emeksiz mirastır. İkinci tür inanç, ihtiyaçtır. Miras da bir ihtiyaç, diyenler olabilir ama emeksiz mirasın değeri olmaz = bilinmez. Ben, ikinci tür inanç hakkında iki satır yazacağım.

Kanaat de bir inançtır; inanç da bir kanaattir ve bir sürü kanaat ve inanç olur, vardır. Kanaat : zan, fikir, kanı, doxa. Benim inançtan kastım, onun sistemli bir dünya (= hayat) görüşü hâline dönüşmesi ve insan yaşamını şekillendirmesidir.

Sistemli dünya görüşü, dünyada bulunuşun ve varoluşun anlamına dairdir. Böyle bir dünya görüşü, dünya, hatta tüm varlık, kuşatılmadan anlaşılamaz, bilinemez. Bunu sadece âlemi istivâ eden (= kuşatan) bilebilir ve bize bildirebilir.

Buna ilmin gücü yetmez.

Bunu din (= Vahiy) söyler.

İnanma, Vahyin (= Allah’ın) söylediğine güvenmedir.

Bilme, yalpalar; böyle bir inanmada ise istikrar vardır; bu istikrar da inanana istikrar verir.

Bundan başka bir çare arayanlar, bu ağır yükün altından kalkamazlar; ya saçmalarlar ya da intihar ederler. Saçmalayanlar sayılamayacak kadar çoktur; intihar edenlerden bir kaç isim : S. Zweig. J. London. W. Woolf.  E. Hemingway. N. V. Gogol. J. Deleuze. W. Benjamin.

Nietszche, Tanrı-İnsan’ı (= Ubermensch = Üstün-İnsan’ı) aramış ama çook perişan bir şekilde ölmüştür.

Çağdaş filozof Slovaj Zizek, ‘Acı Çeken Tanrı’da, insanın yanlış inancının, (aslında modern bilimin = kapitalizmin) sonuçlarını sorgulamıştır.

İnanmaktan başka çaremiz yoktur.

İnsan, Tanrı değildir, olamayacaktır ve inançtaki “kuşatıcılığı” aslâ bulamayacaktır.

İnançta da samimiyet ve ciddiyet olmazsa, bu inanç da bilim gibi yanlış sonuçlar doğurur ve Tanrı değil, inanan (ve inanmayan) insan acı çeker.

Din (= inanç), samimiyettir = ihlâstır; (bilim gibi) istismara gelmez.

(Yılın ve blogun son yazısı. Blogdaki tüm yazıları, ki bununla irili-ufaklı 1705 yazı oldu, çok rahat paylaşabilirsiniz.) 31.12.2023