ÜFÛL

Üfûl : Batma, gözden kaybolma, yok olma, ölme...

“... batanları sevmem!. = ... lâ uhibbu-l âfilîn.” (6/76-78)

Kelimenin kökü, EFELE = EFL = افل. Âfilîn, batanlar, gözden kaybolanlar, yok olanlar, ölenler...

El-İlâh (= Allah), batmaz, gözden kaybolmaz, yok olmaz, ölmez... O, ölümsüzdür = Hayy-ul Qayyûm’dur.

...

Kelimelerle başım dertte!.

...

“O, kurumayan Kaynak’tır.”

“Çoook mükemmel İlâh’tır. = Es-Samed’dir.” (112/2)

“El-Kevser’dir.” (108/1)

“El-Ber’dir.” (52/28). O’na Birr (= iyilikle) ile ulaşılır. (2/177)

Bizi O’na ulaştıran, “len tebûr” (35/29) ticarettir.

O’na ulaşan helâk olmaz. Bûr (بور), helâk olma demektir. (25/18. 48/12)

Biz, O’na ulaşınca, O’nda yok olmaz, helâk olmayız; hep/her dâim yeniden ve mükemmelen var olur, diriliriz.

O’nda yok olursak, “biteriz, batarız!”!. O, bizi bitirmez, batırmaz; bizi Kevser’inden sürekli ve sonsuzca besler ve var kılar. 

Bitersek, batarsak, sevemeyiz, sevilemeyiz!.

Sevecek ve sevilecek Bir’i yoksa/olmayacaksa, hayat anlamsızlaşır.

O, bizi boş, anlamsız ve geçici bir hayat için yaratmamıştır. = “e-fe-hasibtüm ennemâ halaqnâküm abesen...” (23/115. Bknz. 75/36.)

Elhamdülillah.