ÇAMUR
Bugün 20 Eylül 2024 Cuma. Biri bana, Cuma “kutlaması” için Yunus’un şu dizelerini gönderdi; altına da Cumanız mübarek olsun’u ekledi.
“Bir avuç toprak,
biraz suyum ben.
Neyimle övüneyim,
işte buyum ben.”
Bu dizeler, benim
aklıma çamuru getirdi. İnsan, bir çamur. Onu çamurluktan kurtaran, ona üflenen ruh.
O ruhta, akıl ve irade var; insan, bunları kullanarak insan olur. İnsan daha çamurken,
Allah meleklerine bu çamura secde edin dememiş; ona ruhumdan üflediğimde secde
edin, demiştir.
Çamura secde edilmez,
saygı duyulmaz.
Bir başka halk ozanımız
Veysel de toprağa âşıktı, “Benim sadık yârim kara topraktır.”, diyordu. Toprağa
saplı/bağlı kaldığımız sürece, toprak bizim bedenimizi besler/doyurur; ruhumuzu
aç bırakır.
Ruhu aç/boş olanın
elinde-avucunda da sadece çamur olur ve ona-buna çamur atar.
Yorumlar
Yorum Gönder