YETÎM

Yetîm: Babasız çocuk. = Babası ölen çocuk.

“Normal” bakınca, ilkine, Hz. İsâ (a.s.)’ı; ikincisine, Hz. Muhammed (a.s.)’ı örnek verebiliriz. 

Yetimin bir anlamı da az/nâdir bulunan, demek; dürr-ü yetîm = az/nâdir bulunan inci.

Kelime, Kitâb’ta, çoğulu yetémâ ve Kehf 82’de geçen iki yetim (= yetîmeyni) ile birlikte 23 yerde geçer.

Yetimlere ikram etmek, onları itip-kakmamak (kahr), koruyup-gözetmek (évà) Allah’ın emridir. (Bknz. Duhâ.)

Nasrânîlerde (Hıristiyanlarda), yetim sevgisi o kadar “aşırıya” varmış olmalı ki Yetim İsâ’ya sonunda bir Baba bulmuşlar.

Müslümanlarda yetim, ‘Yetim Muhammed’ (a.s.)’in biyolojik yanından/yönünden dolayı değerlidir; ama O, sadece bu açıdan değil bir çook yönden değerlidir = yetimdir. Rabbi Onu, sadece Kendisine muhtaç olsun diye yetim bırakmıştır.

Bugün dünyada çoook yetim var ama artık Onun gibi bir yetim yok. Yetimler, ‘Onun gibi’! yetiştirilsin diye bizlere emânet.