On ve 13. yy'larda İSLÂMÎ HAYAT

Bu dönemler, Abbasî Halifeliği ve Selçukîler (= Selçuklular) dönemi. 

Yunandan Platon (Eflâtun) ve Aristo’nun eserleri çevrilmiş; Arapça daha çok bilim ve din dili; Farsça da edebiyatın dili hâline gelmiş. Şair Firdevsî (934-1020), bilim adamı Birûnî (973-1048) ve Filozof İbn-i Sina (980-1037) gibi adamlar bu dönemde yaşamış. Dikkat!, bunlar Arap değil. İhvân’us Safâ topluluğu, ki, bunlar İsmâilî-Şiîdirler, ansiklopedi şeklinde dev risaleler yazmış/lar; yine İsmâilî-Şiî olan Fâtımîler Mısır-Kahire’de meşhur Ezher’i kurmuşlar...; şimdi Ezher Sünnî.

Türklerde Farabî (870-950) ve Mâturidî (850-944) gibi devedişi gibi adamlar bu dönemin insanları; daha önce de Kindî (800-873) var, onun etnik kimliği Arap olsa gerek.

Bu yüzyıllar İslâm’ın en parlak yüzyılları. 14-15. Yy’dan sonra İslâm (tabiki kasıt, yaşayan İslâm = İslâm kültürüdür) inzivaya çekilmiş. Türkler, Abdülkâdir Geylânî’yi (1077-1166) ve Şah-ı Nakşibendî’yi (1317-1389); Persler/İranlılar, Sühreverdî (1154-1191) ve İmam Rabbanî’yi = Ahmed Sirhindî’yi (1564-1624) takip etmiş; sonra da Rûmî (1207-1273) ve Arabî (1165-1240) gibi şeyhler eliyle İslâm, siyasal ve toplumsal hayattan bireysel hayata (inzivaya) çekilmiştir. Bu, küresel sistemin işine geliyor, en azından ona ciddî bir rahatsızlık vermiyor.

Kitle kültürünün (popüler kültürün) insanları “uyuttuğu” gibi, popüler tasavvuf da insanları uyutuyor = onları inzivada tutarak, olup-bitenlerden habersiz kalmalarını sağlıyor. Keşke böyle bir inziva yaşasalar, yaşamıyorlar, aktif yaşamın içindeler; en pahalı malları (evleri, arabaları) tüketerek sisteme destek veriyorlar, ve de Müslüman her şeyin en iyisine layıktır, diyorlar.

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

İHÂNET

İhânet : Verilen sözde durmamak. Arkadan vurmak. Vefâsız davranmak. Aldatmak. Hâinlik etmek... Ticarette. Siyasette. İnsanî ilişkilerde. Evlilikte ve Dinde... Dindeki ihânet, bütün alanları kapsar. Din, ticarette de siyasette de insanî ilişkilerde de hâinliği sevmez, istemez, hoş görmez. Mü’min, hiç kimseye (elinden geldiği, gücünün yettiği müddetçe) hâinlik (ihânet) etmez. Ederse, kendini (hâşâ)! Allah’a ihânet etmiş sayar. “Ey İman edenler! Allah’a ve Rasûlüne ihânet etmeyin = lâ tehūnû-Allaha ver Rasûl); (böyle yaparsanız), bile bile size verilen emânetlere de hâinlik etmiş olursunuz.” (8/27.) Çünkü Allah da Rasûlü de hâinleri sevmez. Çünkü Allah da Rasûlü de kimseye hâinlik etmez; O’nlar da Mü’min’dir, (Biri, El-Mü’min) Güvenilir’dir. Mü’min, Mü’min’e (El-Mü’min’e) güvenir = ihânet etmez. Mü’min, mü’mine ihânet etmez; ederse, hemen telâfî eder, özür (af) diler. Aslında mü’min, hiç kimseye ihânet etmez; ederse, rahat etmez, edemez. O, güvenilir biridir. Öyle olduğu için, El-Mü'm
Devamı

KELİME/KELÂM & KAVL/SÖZ

Kelime, harflerden oluşan anlamlı bütün, sözcük; kelm, yara, kesik. Kelâm, kelimelerin anlamlı ifâdeye, cümleye dönüşmesi. Kavl, ifâde, konuşma, beyân/beyânât, söz. Harflerin tek başına bir anlamı yoktur; onları en az iki kişi bir araya getirerek bir  anlam verir. O ile L, bir araya gelerek OL ve LO! olur. OL, anlamlı iken; LO, argoda seslenme demektir. ÖL ve LÖ de benzerdir. OLUŞ, ÖLÜŞ, ÖLÜM, LÖK  KÖK gibi... kelimeler, bir gramer düzeni içinde ve belli bir toplumsal oydaşma/konsessüs ile, dildeki (ve cümlerdeki) anlamlarına, yerlerine kavuşurlar. Mevcut oydaşma/konsessüs bozulur da yeni bir oydaşma/konsessüse karar verilirse; bu, yeni bir dil demek olur; dillerin farklılığı bunu gösterir. Kelâm = kelimeler, bir tür paroller/parolalardır. İlâhî kelâm, ilk etapta Allah ile Elçi (Elçiler = Cebrâil ve Peygamber) arasındaki parole/parola; sonra da biz insanlar arasındaki paroladır. Bizler, Allah ile Elçi (Elçiler = Cebrâil ve Peygamber) arasındaki parole/parolayı bilemeyiz, çözemeyiz, bu
Devamı

HADİS & SÜNNET

Hadis kelimesinin etimolojik kökü HDS (= حدث). Yaşanan olay, hâdise ve o olayın haberini vermek, demek. Sünnet kelimesinin etimolojik kökü ise, SNN veya (= سنة/ سن). Kanun, yasa, gelenek, cârî = yüyürlükteki uygulama demek. Her iki kelime de Efendimize nisbet edildiğinde, Hadis, Efendimizin yaşadığı olaylar karşısındaki tepkisine (= açıklamalarına); Sünnet ise uygulamalarına karşılık gelir; her ikisi de bağlayıcıdır. Hadis kelimesi Kur'ân’da, “hadîs-i Mûsâ, ahsen-ül hadîs, hadîs-ül cünûd, hâze-l hadîs” ve emir kalıbında (= fehaddis = anlat!) şeklinde kullanılır. Sünnet kelimesi ise, sünen ve sünnetullah şeklinde geçer. Hadisi daha çok “teorik ve söz”; Sünneti de daha çok “uygulama ve amel” şeklinde anlamak da mümkündür. Elbette Kur'ân, Efendimizin hayatı ile hayat bulmuştur. Efendimiz, Kur'ân’ı hem konuşarak açıklamış, hem de uygulayarak = yaşayarak hayat/ın/a aktarmıştır. Efendimizin yaşantısından önce, Ona Kur'ân inmeden önce de (cahiliyede de, daha önce de) yaşayan b
Devamı