TAHIYYÂT

Namazlarda ilk iki rekatın ve dördüncü rekatın sonunda okuduğumuz duâ. Kelimenin başında harf-i tarif var = Et-Tahıyyât = El-Tahıyyât.

Namaz, bize mi’raçta farz kılındı. Mi’raç, Efendimizin Rabbi ile “görüşmesi, buluşması”!, Mü’minin de mi’racı.

Tahıyyat öncesinde secdeler var. Secde, Rabbimize en yakın olduğumuz ve “fiziken (ve rûhen) mahvolduğumuz”! ân.

Secdeden doğrulunca Rabbimiz bize bir güç-kuvvet veriyor; oturuyor (ka’ide) ve Rabbimize ‘Et-Tahıyyât-ü lillah-i = Esas/Asıl Hayat, Allah içindir.’ diyoruz. ‘Ve’s Salavât-ü vet-Tayyıbât. Yardım/Destek ve Saflık/Temizlik de.’

Salavât için, 26 Temmuz ve 20 Mart’ta bloga yazdığım, ‘Salât, Salavât ve Salâ ile Namaz bize neyi yükler?’ yazılarıma bakabilirsiniz. https://bilmekisteyenlericin.blogspot.com

İlk sözü Rabbimiz Efendimize (= bize?!) veriyor: ‘Et-Tahıyyât-ü lillahi ve’s Salavât-ü vet-Tayyıbât’ diyor/uz.

Sonra, Rabbimiz: “Es-Selâm-ü Aleyke Eyyühe’n Nebiyyü ve Rahmetullah-i ve Berakâtüh. = Selâm, Allah’ın (= Benim) Rahmeti(m) ve Bereketi(m) Senin üzerine olsun Ey Nebî.” diyor.

Sonra, (hep birlikte): Es-Selâm-ü Aleynâ ve alâ ıbâdillah’is sâlihîn.” diyerek, Şehâdet getiriyoruz.

Tahıyyat kelimesi, Hayy = Hayat kökündendir, Kitâb’ta 184 yerde; “Tahıyyatühüm fîhâ Selâm” kalıbı ise, üç yerde (10/10. 14/23 ve 33/44.) geçer.

Yaşıyorsak, O’nun ikramı; ne kadar Hamd etsek az.