SADÂKAT

Sadâkat : Birine bağlanma, bu bağlılıkta döneklik etmeme. Sâdık, sıdk ile bağlı. Sıddîq, verdiği sözü kesinlikle unutmadığı gibi ihânet/sadâkatsizlik de etmeyen, özü-sözü doğru olan.

İnsanın Rabbi dışındaki tüm bağlılıkları sağlam bağlılıklar değildir; bu, bazen bağlanandan bazen bağlayandan kaynaklanır; insanlar birbirlerine Allah adına, Allah adıyla (yeminle, nikâhla vs.) söz vererek bağlı olmayı va’dederler ama zamanla ihânet de ederler; sadece Allah vâ’dinden (sözünden) dönmez; iman, kişiyi Rabbine bağlayan manevî bağdır; bu bağ güçlü ise, buna “Urvet-ül Vüsqâ” denir; çürük ise bu çürüklük Rab’den değil kuldan kaynaklanır.

İnsanın Rabbi ile kurduğu ilk bağ, “elest bezmi” olarak bilinen ilk mîsak/sözleşmeyle idi ama insan o sözleşmeyi/mîsakı unuttu; yine de Rab, her millete (kavme) hatırlatıcı (müzekkir) Elçiler gönderdi ama çoğu insan, onlara da kulak vermedi; verenler, o bağı imanla yeniden tazeledi.

“Onlar, Allah’ı unuttular; Allah da onlara kendilerini unutturdu.” (59/Haşr, 19.) “Muhakkak ki, Rabbimiz Allah’tır’ deyip sonra dosdoğru bir istikâmet tutturanların üzerine melekler iner, onlara : Korkmayın, üzülmeyin size va’d olunan cennetle sevinin derler. Biz, dünya hayatında ve âhirette sizin evliyânız/dostunuzuz. Orada canlarınızın istediği her şey vardır ve istediğiniz her şey emrinizdedir. Çok bağışlayıcı ve rahmeti kesintisiz Olan tarafından bir ikram olarak. Allah’a çağıran, sâlihâtı yapan ve ‘ben Müslüman olanlardanım.’ diyen kimseden daha iyi sözlü kim vardır?” (41/Fussilet, 30-33.)

“Kim Allah’a ve Rasûl’e itaat ederse, işte onlar, Allah’ın kendilerine nimet verdiği, Nebîler, Sıddîqlar, Şehîtler ve Sâlihlerle beraberdirler. Onlar ne güzel arkadaş, ne güzel dostturlar!.”

وَمَن يُطِعِ اللّهَ وَالرَّسُولَ فَأُوْلَئِكَ مَعَ الَّذِينَ أَنْعَمَ اللّهُ عَلَيْهِم مِّنَ النَّبِيِّينَ وَالصِّدِّيقِينَ وَالشُّهَدَاء وَالصَّالِحِينَ وَحَسُنَ أُولَئِكَ رَفِيقًا (4/Nîsa, 69.)

Sadâkatsizler, cezasız kalır mı dersiniz? Sanmam.