İHLÂS

İhlâs deyince çoğumuzun aklına “İhlâs Sûresi” gelir; bu sûre Ulûhiyette (Tevhîd’de) ihlâsı ifâde eder; dinde, imanda ve teslimiyette de ihlâs vardır.

Dinde ihlâs, dini (emir ve yasaklar koymayı) Allah’a özgü/has kılmak, Allah’ın hâlis dini (dîn-ul hâlis) olan İslâm’ı/İslâmiyet’i kabul etmek, sadece Allah’a teslim olmaktır.

İmanda ihlâs, Allah’a, Allah’ın dinine şeksiz-şüphesiz, şirksiz = tam güvenmek, ‘muhlisan leHu-d dîn’ (39/Zümer, 2, 11 ve 14) üzre olmaktır.

Teslimiyette ihlâs, kayıtsız şartsız, itirazsız kulluktur, teslimiyettir.

İlk insan ve ilk Peygamber Âdem’den son Peygamber Hz. Muhammed (a.s.)’a kadar tüm ilahî dinlerde kesin değişmez kural şudur : “Sana da Senden öncekilere de şöyle vahyedildi : Andolsun ki eğer şirk koşarsan/ız, bütün amellerin/iz (çabaların/ız) boşa gider, mutlaka ziyan edenlerden olursun/uz. Yalnız Allah’a kulluk ed/in ve şükredenlerden ol/un!.” (39/Zümer, 65-66)

“De ki : Ey cahiller! şimdi bana Allah’tan başkasına kulluk etmemi mi emrediyorsunuz?.” (39/Zümer, 64.)

“Onlar Allah’ı gereği gibi takdir edemediler!...” (39/Zümer, 67.) O’na gereği gibi (ihlâsla) kulluk edemediler.

Gizli ya da açık şirk koşmayı sürdürdüler...

Muhlis, katışıksız saf/temiz niyet ve (kendi) çabası ile kulluk eden; Muhlas, kulluğunu kendi çabası ile değil ilahî lütuf olarak gören, kendini (benliğini) devreden çıkarandır. 

Muhlisin amelini kendi de (Rabbi de) beğenir; Muhlasın amelini sadece Rabbi beğenir. Muhlis olunmadan Muhlas olunmaz. Muhlasın ihlâsı Muhlisin ihlâsından daha çook değerlidir. 

Muhlasda şirk hiç olmadığı gibi riyânın izine de rastlanmaz. Çünkü onda “benlik” yoktur; o, 12/Yusuf, 24; 15/Hicr, 40; 19/Meryem, 51; 37/Saffât, 40, 160, 169; 38/Sâd, 46. ayetlerde geçen Muhlasîn, Allah’ın ihlâsa erdirdiği kullardandır; bu konuda kendine bipay çıkarmaz.

Kitâb’ta Muhlis ve Muhlas toplamda 31 kez geçer; İhlâs, her iki hâli de içerir; Muhlis, kulun samimiyetini/ihlâsını; Muhlas, bu samimiyetin/ihlâsın Rab tarafından tasdikini/onayını ifâde eder; bu “onay” gerçekleşince kulda “benlik” kalmaz, kul kendini bilmez!.

Allah-u A'lem. 

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

İHÂNET

İhânet : Verilen sözde durmamak. Arkadan vurmak. Vefâsız davranmak. Aldatmak. Hâinlik etmek... Ticarette. Siyasette. İnsanî ilişkilerde. Evlilikte ve Dinde... Dindeki ihânet, bütün alanları kapsar. Din, ticarette de siyasette de insanî ilişkilerde de hâinliği sevmez, istemez, hoş görmez. Mü’min, hiç kimseye (elinden geldiği, gücünün yettiği müddetçe) hâinlik (ihânet) etmez. Ederse, kendini (hâşâ)! Allah’a ihânet etmiş sayar. “Ey İman edenler! Allah’a ve Rasûlüne ihânet etmeyin = lâ tehūnû-Allaha ver Rasûl); (böyle yaparsanız), bile bile size verilen emânetlere de hâinlik etmiş olursunuz.” (8/27.) Çünkü Allah da Rasûlü de hâinleri sevmez. Çünkü Allah da Rasûlü de kimseye hâinlik etmez; O’nlar da Mü’min’dir, (Biri, El-Mü’min) Güvenilir’dir. Mü’min, Mü’min’e (El-Mü’min’e) güvenir = ihânet etmez. Mü’min, mü’mine ihânet etmez; ederse, hemen telâfî eder, özür (af) diler. Aslında mü’min, hiç kimseye ihânet etmez; ederse, rahat etmez, edemez. O, güvenilir biridir. Öyle olduğu için, El-Mü'm
Devamı

KELİME/KELÂM & KAVL/SÖZ

Kelime, harflerden oluşan anlamlı bütün, sözcük; kelm, yara, kesik. Kelâm, kelimelerin anlamlı ifâdeye, cümleye dönüşmesi. Kavl, ifâde, konuşma, beyân/beyânât, söz. Harflerin tek başına bir anlamı yoktur; onları en az iki kişi bir araya getirerek bir  anlam verir. O ile L, bir araya gelerek OL ve LO! olur. OL, anlamlı iken; LO, argoda seslenme demektir. ÖL ve LÖ de benzerdir. OLUŞ, ÖLÜŞ, ÖLÜM, LÖK  KÖK gibi... kelimeler, bir gramer düzeni içinde ve belli bir toplumsal oydaşma/konsessüs ile, dildeki (ve cümlerdeki) anlamlarına, yerlerine kavuşurlar. Mevcut oydaşma/konsessüs bozulur da yeni bir oydaşma/konsessüse karar verilirse; bu, yeni bir dil demek olur; dillerin farklılığı bunu gösterir. Kelâm = kelimeler, bir tür paroller/parolalardır. İlâhî kelâm, ilk etapta Allah ile Elçi (Elçiler = Cebrâil ve Peygamber) arasındaki parole/parola; sonra da biz insanlar arasındaki paroladır. Bizler, Allah ile Elçi (Elçiler = Cebrâil ve Peygamber) arasındaki parole/parolayı bilemeyiz, çözemeyiz, bu
Devamı

HADİS & SÜNNET

Hadis kelimesinin etimolojik kökü HDS (= حدث). Yaşanan olay, hâdise ve o olayın haberini vermek, demek. Sünnet kelimesinin etimolojik kökü ise, SNN veya (= سنة/ سن). Kanun, yasa, gelenek, cârî = yüyürlükteki uygulama demek. Her iki kelime de Efendimize nisbet edildiğinde, Hadis, Efendimizin yaşadığı olaylar karşısındaki tepkisine (= açıklamalarına); Sünnet ise uygulamalarına karşılık gelir; her ikisi de bağlayıcıdır. Hadis kelimesi Kur'ân’da, “hadîs-i Mûsâ, ahsen-ül hadîs, hadîs-ül cünûd, hâze-l hadîs” ve emir kalıbında (= fehaddis = anlat!) şeklinde kullanılır. Sünnet kelimesi ise, sünen ve sünnetullah şeklinde geçer. Hadisi daha çok “teorik ve söz”; Sünneti de daha çok “uygulama ve amel” şeklinde anlamak da mümkündür. Elbette Kur'ân, Efendimizin hayatı ile hayat bulmuştur. Efendimiz, Kur'ân’ı hem konuşarak açıklamış, hem de uygulayarak = yaşayarak hayat/ın/a aktarmıştır. Efendimizin yaşantısından önce, Ona Kur'ân inmeden önce de (cahiliyede de, daha önce de) yaşayan b
Devamı