BEN ve SEN

Ben, senin ötekinim; sen de benim.

Ben, sana bakarak kendimi görür ve değerlendiririm; sen de bana.

Ben, seninle “kavga”! ederim; sen de benimle.

Ben, seni “yenersem”, senin üzerinde “hâkimiyet” kurarım; sen de beni yenersen.

Hayatı böyle zannederiz.

Oysa, benim içimde de bir sürü ben var.

Ben de kendimle (= benlerimle) kavga ederim.

Bir benim, ‘onu şöyle yap!’, der; öbür benim, ‘yok öyle değil böyle yap!’.

Bir benim, ‘ver!’, der; öbür benim, ‘verme!’.

...

Bu kavga ölene kadar sürer, bitmez!.

Kim, hangi beni/nini, kimi dinlemeli?!.

Bütün ben’ler Rablerini.

Başka türlü bu kavga sona ermez.