EÛZÜ-BESMELE

Önce Besmele. 

Bismillahirrahmanirrahim. 

Bi : İle, ...nla/...yla.

İsim : Varlığın/var olanların adı; Burada Allah’ın.

Allah : Özel ve Tek İlâh. 

Allah, (sadece)! isim olsaydı totoloji olurdu; iki isim, daha doğrusu bir isim (Allah) ve o ismin ismi (bi ismi) bir araya gelirdi; Allah sadece İsm değil, O, İsimden çook daha büyük, Allah-u Ekber. (İsmillahi ekber değil.)

Er-Rahmân : İnansın-inanmasın, Kendisine itaat etsin-etmesin, “yarattığı varlıklara güvenerek (El-Mü’min), bir gün inanacakları ve itaat edecekleri ‘umuduyla’!!”, hiç ayrım yapmadan onlara rahmeti ile muamele etmesi, sağlık-sıhhat-âfiyet ve rızık vererek yaşatmasıdır.

Er-Rahîm : Kendisini yegâne Rab, İlâh, Melik bilen ve sadece Kendisine kulluk yapanlara “özel rahmet, özel muamele” yapmasıdır ki bu ağırlıklı olarak ötede/öte dünyada gerçekleşecektir; buradaki rahîmiyet, rahmâniyyete dahildir, Mü’mine biraz fazladır. 

Bi, O’ndan alınan gücün ve bilincin (= şuurun) yardımıyla; İsm de O’nun adına/adıyla iş yapmadır.

...

Araplar, Eûzü’yü Besmele’den sonra “çekerler”!. Sığınmayı da O’ndan aldıkları güçle ve O’nun adına/adıyla yaparlar.

Eûzü billâhi min-eş şeytan-ir racîm.

Eûzü : Sığınırım.

Bi : Besmele’deki Bi.

Allah : Besmele’deki Allah.

Min : Harf-i cer. ...den/...dan.

Şeytan : Âsî, İsyankâr. Bilerek ve isteyerek Rabbe isyan eden herkes. Kötülüğün kaynağı.

Racîm : Huzur’dan kovulmuş. Taşlanmış. Taşlanarak uzaklaştırılmış.

...

Şeytanı (= içimizdeki kötü duygu ve düşünceleri) kovmaz, içimizde tutarsak, Rabbe sığınamayız. Rabbe sığınamayınca da kimse bizi koruyamaz.