İBRÂHİM'İN HABERİ

İbrâhim’in Haberi = Nebe-i İbrâhim, 26/Şuarâ, 69 ilâ 85. âyetler arasında anlatılır.

İbrâhim, babasına ve kavmine sorar : 

- Kime, neye (= mâ) tapıyor = kulluk ediyorsunuz?!.

Kavmi :

- Putlara tapıyor, onlara kulluk ediyoruz ve onlara bağlılığımızı da sürdüreceğiz. (derler.)

İbrâhim :

- Onları çağırdığınızda (onlara yalvardığınızda) sizi duyuyor, size yardım ediyorlar mı; size bi zararları ve faydaları var mı? (diye sorar.)

Onlar :

- Hayır. Ama atalarımız böyle yapıyordu, onlara tapıyordu, biz de b/öyle yapıyor, onlara tapıyoruz. 

İbrâhim : 

- Peki siz = kendiniz ve sizden öncekiler = atalarınız, babalarınız, bunu (bu durumu) hiç düşünmedi/niz mi? = Bu yaptığınız kulluğa durup da bi bakmadınız mı? “eraeytüm mâ küntüm tea’budûn”?!. Onlar, o putlar benim düşmanım. Âlemlerin Rabbi hariç!. O (Âlemlerin Rabbi, Bana düşman olabilir mi?), Beni yaratan ve Bana doğru yolu gösteren O’dur. Beni yediren ve içiren O’dur. Hastalanınca Bana şifa veren O’dur. O, Beni öldürecek ve diriltecektir. Hesap gününde hatalarımı bağışlaması için yalvaracağım Zât O’dur. Rabbim! Bana doğru bir muhakeme yeteneği ver ve Beni Salihler arasına kat!. Sonraki nesiller içinde doğru anılanlardan, doğru bilinenlerden (lisan-e sıdqın) ve Naim cennetinin vârislerinden eyle!. Babamı (atalarımı da) affet, o (onlar) şaşkın, sapkın. Yeniden diriliş gününde beni utandırma. O gün, mal ve evlâtlar fayda vermez. Kalb-i Selîm ile Allah’a (Sana) varanlar müstesnâ. (26/69-89.)

...

Bu haber bize ne söylüyor, neyi haber veriyor; bize sadece tarihî bir bilgi mi veriyor?!.

Bizler, soruyu soranın mı, yoksa kendilerine soru sorulanların mı tarafındayız?!.

Yoksa, o haber tarihte kaldı; şimdi İbrâhim de kavmi de yok, putlar da, mı, diyoruz?!. Öyleyse,  neden, niçin, tahıyyatta salli-bârikle İbrâhim’e selâm veriyor, “merhaba” diyoruz?!.