MUM

Whatsappdaki profil fotoğrafım (= ikonum), bir mum. Bu muma, çook dikkatli bakın. Yanıyor, alevleniyor ve kendi gücü oranında etrafını ışıtıyor = aydınlatıyor.

Yanma nedir?!.

Mumun, ateşte erimesi. 

Ya alev?!. 

Ateşin yukarı doğru çıkarak (= yükselerek), ışık (= ziyâ, nûr) olmak için çabalaması. 

Işık?!.

Karanlığın yarılması (= felâk) ve etrafın aydınlanması.

...

Yere yakın olan mum, katı ve donuktur. Mum, yanan yerinden erimeye başlar/başlıyor; bu noktada çıkan alevin rengi, mavi; daha yukarılara doğru mavi alev, kırmızıya ve sarıya dönüyor; ışığın (= ziyânın, nûrun) rengi ise beyaz.

...

“Yanmazsak”!, ışığa (= ziyâya, nûra) dönüşemeyiz. Elbette bu “yanma”!, mumun yanması gibi değil, başka türlü bir “yanma”!. Bu türlü “yanmayanlar, yanamayanlar”, gerçekten (cehennemde odun gibi, çıra gibi, mum gibi) yanacaklar; ama bi türlü ışık (= ziyâ, nûr) olamayacaklar, kendilerini de etrafı da aydınlatamayacaklar; onlardan etrafa “karanlık bir duman” yükselecek... 

Melekler, nûrdan; cinler (= görünmez varlıklar), dumansız ateşten; şeytan, (zehirli ve yakıcı) dumanlı ateşten; insan ise, topraktan yaratıldı. (Bknz. 15/26-50. 25/25. 70/4. Müslim. Zühd, 60.) 70/4’de, Melekler ve Ruh denir. Ruh da melekler de “bir tür”! Nûrdur. Nûr, Allah’ın bir Sıfatı = Özelliği = Niteliği ve Melekesidir. Bu Nûr’dan aldığımız ışık oranında ışır ve ışıtırız; ışır ve ışıtırken de “yanarız”; ama bu “yanma”!, dediğim gibi bambaşka bir “yanma”!. = İlâhî aşkla “tutuşma”!; her dâim El-İlâh’ın = Allah’ın Huzurunda olma/bulunma, ışıma/ışıtma, (“yanarak”) ışık yayma/saçma.

Mum, mumluğu oranında yanıyor ve etrafı ışıtıyor; insan ise, “yanmamayı”!, donuk ve karanlıkta  kalmayı (= böyle bir hayatı seçtiği için de cehennemde yanmayı) seçiyor.

İnsanoğlu, suçu kimseye atamaz; kendi ettiğini bulacak ve kendi ektiğini biçecek; “yanmazsa”!, yanacak.