AĞAÇ

Ağaç : Kökleri toprakta, gövdesi ve dalları yukarda, meyve de veren, odun ve kereste olmaya da müsait olan uzun ömürlü bitki.

Binbir çeşit ağaç var.

Bir de metaforik ağaç : kökü, metafizik, gövdesi fizik, dalları diğer bilimler ve meyveleri bilgiler olan, bir felsefe ağacı var.

Ağaç, (metafizik) kökünden kopartılırsa (= kesilirse), kurur, ölür, meyve vermez, kereste ve odun olur.

Metafizik köküne (toprağa) bağlı olan ağaç, “yaştır”, canlıdır. Ağaç, kökleriyle bu kökten (= metafizikten, topraktan) beslenir, ama ağacın büyüme yönü semâya doğrudur; kökler kurursa, büyüme de durur.

Metafizik köküne (toprağa) bağlı olan ağacın içi, topraktan aldığı su ve minerallerle doludur, bu suy ve mineraller tâ uç yapraklara kadar taşınır. Ağacın toprakla (= metafizik köklerle) irtibatı koptuğunda kurur, odunluk bir malzemeye (veya keresteye) dönüşür. 

İnsanın yaratılışı ve yaşamı da bunun gibidir.

Yasin Sûresi son sayfada Allah dışında ilâhlar edinen nankör insan, nasıl ve neden yaratıldığını unutarak şöyle bir misal verir : “Bu çürümüş kemikleri kim diriltecek?!. = men yuhyi-l ızâme ve hiye ramîm?!.” (36/78.)

Yaş ağacın çürüdüğü = kuruduğu gibi çürümüş = kurumuş, sonra da un-ufak olmuş.

Yaş ağaç neden kuruyordu?!. 

Metafizik köküyle (toprakla) bağını koparınca. 

Bu bağ kopunca, o ağaç ne oluyordu?!.

Odun. (veya kereste)!.

Pekiî , bizim metafizik kökümüz (“toprağımız”!) ne, kim?!.

Bu “kökle”! irtibatımız koparsa, gölge de meyve de veremeyiz, ancak (cehenneme) odun oluruz.