MAHREÇ

Harece (خرج)’den mimli mastar, harflerin seslerinin çıkış yeri. 

Harfler, heceleri ve kelimeleri; kelimeler de cümleleri oluşturur.

Sözler, harflerle; sözsüz harfler de eylemlerle söylenir.

Sözlerin çıkış yeri (= mahreci), gırtlaktır; ama (etkili) sözler, “çok daha derinlerde” (= kalplerde) oluşurlar. 

Kâfirlerin sözleri, gırtlağa bile inmez; ağız içinde oluşur ve oradan çıkar. Ağızları ile inandık diyen ama yürekleri (= kalpleri) ile inanmayanların (4/41) sözlerini Kitâb, “kavlühüm biefvâhihim” (9/30); “kelimeten tehrucu min efvâhihim” (18/5) şeklinde niteler. Ve,

“Onlar, Allah’ın Nur’unu ağızları ile söndürmek istiyorlar, ama/fakat onlar istemese de Allah Nur’unu tamamlayacaktır.”, der. (9/32. 61/8.)

“Dileseydik Biz Sana, onları gösterirdik; ve Sen, onları yüzlerinden ve sözlerinden = sözlerinin söyleniş tarzından/biçiminden (= lahn-il kavl = ses tonlarından) tanırdın!...” (47/30)

Sizce, onların sözleri, kalplerinden çıkmadığı = söyledikleri sözlere inanmadıkları için mi, böyle söyleniyor?!.

Biraz tecvid (= tecvit) dersi almam lâzım.