BİZE DE Mİ LOLO?!.

Hikaye olunur ki, adamın birinin, birine çok borcu varmış ancak ödemeye de hiç niyeti yokmuş. Uzun bir süre parasını tahsil edemeyen alacaklı, sonunda borçlu adamı mahkemeye vermiş. Duruşma günü yaklaştıkça borçlu adamın etekleri tutuşmuş. Zira borcu sabit olduğundan mahkemenin kendisini haksız bulma ve ceza verme ihtimali çok yüksekmiş. Ne yapayım diye kara kara düşünürken bir arkadaşına rastlamış. Hâlden anlayan arkadaşı ona : Derdin nedir?! diye sorunca; borçlu adam durumu özetlemiş. Arkadaşı demiş ki : Ben sana bir çözüm söylerim ama davadan yırtarsan 3 liranı alırım. Çaresiz durumdaki borçlu hemen kabul etmiş. Bunun üzerine arkadaşı demiş ki : Hakim sana ne derse desin, sen sadece : ‘lolo’ de, böylece hakim yakandan düşer. Duruşma günü gelmiş çatmış, hakim borçluya : Senin bu adama borcun olduğu doğru mu? diye sormuş. Borçlu hemen : ‘lolo’ demiş. Hakim : Ne diyorsun evladım? demiş.  Borçlu yine : ‘lolo’ demiş. Hakimin yarım saat boyunca sorduğu her soruya, ‘lolo’ diye cevap veren borçlu. Sonunda hakim bezmiş : 'Çık git!, gözüm görmesin seni hergele!.' demiş. Borçlu sevinç içinde çıkıp giderken bir de ne görsün!; kendisine akıl veren arkadaşı yolun karşı tarafında dikilip kendisini beklemiyor mu?!. Arkadaşı yaklaşmış ve sormuş : 'Ne oldu, davadan yırttın mı?!.' Borçlu bu soruya müspet cevap vermesi halinde kendisinden 3 lira isteneceğini bildiği için, ‘lolo’ demiş. Bunun üzerine akıl veren arkadaşının gözleri kocamaan açılmış ve o tarihi soruyu patlatmış : ‘Bize de mi lolo?!.’ (Bu metin, ekşisözlükten alınmıştır.)

...

Bu utanmaz (= tanrıtanımaz!, Tanrı’yı gereği gibi takdir edemeyen) insan, her yaptığı işin aslını, kişinin niyetini, kalbini, gönlünden geçeni bilen Allah’tan bile 'lolo ile = kurnazlık ile' kurtulacağını sanıyor.

Aslında kendini kandırıyor.