EY İMAN EDENLER!...

Ey İman edenler!...

Bu sesleniş (hitab), Kitâb’ın bir çok yerinde geçer. Ben, burada Bakara, 153. âyettekine değineceğim.

Önce âyet : “Ey İman edenler!. Sabır ve salât (namaz) ile yardım dilenin (isteyin). Kesinlikle Allah, sabredenlerle beraberdir.”

Dilenin (isteyin) diye çevrilen kelimenin (اسْتَعِينُوا) kökü, avn. Bu kelime Kitâb’ta 11 yerde geçer. Fatihâ’daki “iyyaKe na’budu ve iyyaKe nesteîn”deki de avn’dır (nesteîn); teâvun (تعاون) da yardımlaşma, iş ve güç birliği yapmadır.

Sabır, başa gelen musibetlere karşı dayanma ve direnme.

Salât (namaz), başa gelen/gelecek olan iyilikler (hayr) ve kötülükler (şerr) için Allah’a yönelme.

Kişi, namazla kendini yetiştirmezse, başına gelen iyilikleri kendinden bilir, kötülüklere (musibetlere) de sabredemez, isyan eder.

Namaz, salâttır. Salât’ın kökü de SALÂ ve SALLÂ (صلى). Bu kelime de Kitâb’ta 99 yerde geçer. İsim olarak geçtiği yerler, namaz anlamında; fiil olarak geçtiği yerler, yaslanma, destek alma anlamındadır. 111/3’de = Tebbet’te “seyeslâ nâran = ateşe yaslanacak” (girecek, dayanacak) şeklinde geçer.

Burada, namazla ve sabırla Rabbe (= Allah’a) yaslanmayanlar = O’ndan güç ve destek almayanlar, ötede ateşe yaslanacak = ateşten destek alacaklar.

“İyyaKe na’budu ve İyyaKe nestaîn.” (1/5)

İyyaKe, çoook güçlü tahsis ifâde eder.

Sanırım, ilk iyyaKe’den sonra gelen na’budu’yu, namaz (ibâdet); ikinci iyyaKe’den sonra gelen nestaîn’i de sabır (ve yardım) olarak okuyabiliriz.

Bu âyet (2/153), hem doğrudan Allah’a dayanmayı ve O’ndan yardım dinle(n)meyi, hem de Müslümanlar arasında yardımlaşmayı (= iş ve güç birliği yapmayı) emreder; ne yazık ki âyetin ilk hâli bizde tam olmadığı/uygulanmadığı için Müslümanlar arasındaki yardımlaşma (= iş ve güç birliği yapma) da her geçen gün zayıflıyor!. Şekil: A = Gazze.

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

İHÂNET

İhânet : Verilen sözde durmamak. Arkadan vurmak. Vefâsız davranmak. Aldatmak. Hâinlik etmek... Ticarette. Siyasette. İnsanî ilişkilerde. Evlilikte ve Dinde... Dindeki ihânet, bütün alanları kapsar. Din, ticarette de siyasette de insanî ilişkilerde de hâinliği sevmez, istemez, hoş görmez. Mü’min, hiç kimseye (elinden geldiği, gücünün yettiği müddetçe) hâinlik (ihânet) etmez. Ederse, kendini (hâşâ)! Allah’a ihânet etmiş sayar. “Ey İman edenler! Allah’a ve Rasûlüne ihânet etmeyin = lâ tehūnû-Allaha ver Rasûl); (böyle yaparsanız), bile bile size verilen emânetlere de hâinlik etmiş olursunuz.” (8/27.) Çünkü Allah da Rasûlü de hâinleri sevmez. Çünkü Allah da Rasûlü de kimseye hâinlik etmez; O’nlar da Mü’min’dir, (Biri, El-Mü’min) Güvenilir’dir. Mü’min, Mü’min’e (El-Mü’min’e) güvenir = ihânet etmez. Mü’min, mü’mine ihânet etmez; ederse, hemen telâfî eder, özür (af) diler. Aslında mü’min, hiç kimseye ihânet etmez; ederse, rahat etmez, edemez. O, güvenilir biridir. Öyle olduğu için, El-Mü'm
Devamı

KELİME/KELÂM & KAVL/SÖZ

Kelime, harflerden oluşan anlamlı bütün, sözcük; kelm, yara, kesik. Kelâm, kelimelerin anlamlı ifâdeye, cümleye dönüşmesi. Kavl, ifâde, konuşma, beyân/beyânât, söz. Harflerin tek başına bir anlamı yoktur; onları en az iki kişi bir araya getirerek bir  anlam verir. O ile L, bir araya gelerek OL ve LO! olur. OL, anlamlı iken; LO, argoda seslenme demektir. ÖL ve LÖ de benzerdir. OLUŞ, ÖLÜŞ, ÖLÜM, LÖK  KÖK gibi... kelimeler, bir gramer düzeni içinde ve belli bir toplumsal oydaşma/konsessüs ile, dildeki (ve cümlerdeki) anlamlarına, yerlerine kavuşurlar. Mevcut oydaşma/konsessüs bozulur da yeni bir oydaşma/konsessüse karar verilirse; bu, yeni bir dil demek olur; dillerin farklılığı bunu gösterir. Kelâm = kelimeler, bir tür paroller/parolalardır. İlâhî kelâm, ilk etapta Allah ile Elçi (Elçiler = Cebrâil ve Peygamber) arasındaki parole/parola; sonra da biz insanlar arasındaki paroladır. Bizler, Allah ile Elçi (Elçiler = Cebrâil ve Peygamber) arasındaki parole/parolayı bilemeyiz, çözemeyiz, bu
Devamı

HADİS & SÜNNET

Hadis kelimesinin etimolojik kökü HDS (= حدث). Yaşanan olay, hâdise ve o olayın haberini vermek, demek. Sünnet kelimesinin etimolojik kökü ise, SNN veya (= سنة/ سن). Kanun, yasa, gelenek, cârî = yüyürlükteki uygulama demek. Her iki kelime de Efendimize nisbet edildiğinde, Hadis, Efendimizin yaşadığı olaylar karşısındaki tepkisine (= açıklamalarına); Sünnet ise uygulamalarına karşılık gelir; her ikisi de bağlayıcıdır. Hadis kelimesi Kur'ân’da, “hadîs-i Mûsâ, ahsen-ül hadîs, hadîs-ül cünûd, hâze-l hadîs” ve emir kalıbında (= fehaddis = anlat!) şeklinde kullanılır. Sünnet kelimesi ise, sünen ve sünnetullah şeklinde geçer. Hadisi daha çok “teorik ve söz”; Sünneti de daha çok “uygulama ve amel” şeklinde anlamak da mümkündür. Elbette Kur'ân, Efendimizin hayatı ile hayat bulmuştur. Efendimiz, Kur'ân’ı hem konuşarak açıklamış, hem de uygulayarak = yaşayarak hayat/ın/a aktarmıştır. Efendimizin yaşantısından önce, Ona Kur'ân inmeden önce de (cahiliyede de, daha önce de) yaşayan b
Devamı