NE VAR NE YOK?!

Bu bir hal-hatır sorusu değil, ‘varlık ve yokluk’! sorusu.

Dışarda her şey var : İnsanlar, hayvanlar, bitkiler, ağaçlar, taşlar, evler, arabalar... iyi-kötü bir düzen de var; biz bu düzene din diyoruz.

Âlemdeki ilâhî düzen de din, adı da İslâm. Düzenler, insanlar, hayvanlar, bitkiler, ağaçlar, taşlar, evler, arabalar, ... gibi görünmezler ama bilinirler. Bilme, nihayetinde kabul içindir. Kötü/ler bilinir, reddedilir; iyi/ler bilinir, kabul edilir; bu, içte/kişinin içinde gerçekleşir, içseldir; din de kişinin içindedir!.

Böyle bakınca, dışarda somut = elle tutulur, gözle görülür bir din göremeyiz. Dışarda gördüğümüz şeylerin varlığının ve düzeninin/işleyişinin, içimizdeki uyumuna ya da uyumsuzluğuna, onlarla yaşadığımız hayatın bizi memnun/tatmin edip-etmemesine içimizdeki din denir, deriz.

Huzur da huzursuzluk da içimizdeki dindendir.

Dışarda kargaşa ve karmaşa (= adaletsizlik ve zulüm) var ve kişinin içindeki din bu kargaşa ve karmaşayı (= adaletsizlik ve zulmü) seviyor ve onaylıyorsa, onun içindeki din de adaletsizlik ve zulüm üretir; onun kendi de zalimdir; kendi, kendi ile çatışır; kendinin iyi tarafına haksızlık eder, zulmeder. İçimizdeki din, dışardaki adaletsizlik ve zulme rıza göstermiyor ve onu düzeltmek için çabalıyorsa o adam da içindeki haksızlığı/zulmü (= kötülüğü) yenmiş ve iç huzurunu yakalamış-bulmuştur; böyle bir dindar, dışardaki haksızlığa/zulme rıza göstermez.

İçerde ve dışarda haksızlık ve zulüm varsa o adam, tam bir zâlimdir ve cehennemi yaşamaktadır.

İçerde haksızlık/zulüm var, dışarısı âdil, adâletli ise ve kişi bu durumdan rahatsız ve huzursuzsa, o tam bir münafıktır, kendi içinde cehennemi yaşamaktadır.

İçerde huzur, dışarda haksızlık/zulüm varsa ve kişi, bu haksızlık ve zulmü ortadan kaldırmak için çalışır ve çabalarsa, buna Müslümanlık ve kulluk denir.

İçeride de dışarıda da huzur varsa, o adam zaten cennettedir.

Sizde ne var ne yok?!.