MUSAHHAR KILMA

Noktalı ha ile, kullanıma sunma, emre âmade kılma.

Yaratılan her şey insanoğlunun kullanımına (emrine) sunulmuştur ki onları insanoğlu Yaratıcı/Yaratan için kullansın!.

Ama insanoğlu, yaratılan her şeyi Yaratıcısı için değil, kendisi için kullanıyor.

Allah dışında tüm somut ve soyut şeyler (= değerler) ‘kullanılır’; onların kullanımı Allah’a ulaşmazsa = Allah için olmazsa, onların Allah ile irtibatı kurulamazsa = onlar Allah’a kurban edilemezse, “ilâh edinilmiş”! olurlar.

İnsanın, makamı, malı, devleti ve insanları “kendi için” kullanması böyledir. Sırf yüksek bir koltuk elde etmek için insanları (devleti) kullanmak; rahat yaşamak (yemek-içmek, gezmek) için malı = parayı kullanmak; onlara “ulvî-kutsal bir değer = amaç” yüklememek, onları bizim kullanımımıza Veren Rabbi unutmaktır; kurban, bu “unutuşu” hatırlatır bizlere.

İnsanoğlu, bunların “kullanım değerinin” geçici olduğunu öğrenince anlayacak; anlayınca da “yanlış yaptığını” bilecek ve çook pişman olacak!.

Bütün bunların (malın, makamın) doğru, düzenli kullanımını sağlayan tek “değer”, Rabbe kulluktur. Rabbe kulluk devre dışı tutulursa, dağınıklık, parçalanma = şirk ortaya çıkar, Tevhîd bozulur; kâinatın düzeni ancak Tevhîd ile sağlanır ve sürdürülür.

Tevhîd dışı düzenler, ya nefislere ya da tağutlara kulluktur (= insanın insanlara kulluğudur); hâlis = gerçek = kayyumî = Tevhîdî din = dinen kıyamen, dini Allah’a has/özgü kılmak, budur.