ALLAH (c.c.)

Allah İsmi, İsim-i Hâs’tır; O’nun diğer tüm İsimlerini bünyesinde toplayan câmî bir İsimdir.

İsim, müsemmâyı gösterir. Müsemmâ olmazsa bişeye isim verilemez. Ben doğmasaydım (= var olmasaydım), benim bir ismim de olmazdı, ben de olmazdım.

Allah, Bir İsimse, O’nun da Müsemmâsı vardır; bizler Allah deyince, O İsmi değil Müsemmâyı = O İsmin Müsemmâsını kastederiz.

Müsemmâ Zât’tır. Allah, O Zât’ın İsmidir.

Allah İsmi (Allah’ın Kendi = Zât’ı değil!), dilsel ve etimolojik açıdan nasıl bir isimdir. Bu konuda dilciler farklı görüşler ileri sürmüşlerdir. Onlardan bazılarını aşağıda vereceğim.

İlâh kelimesinden ‘El’ harf-i tarifi ile Ellah = Allah şeklini almıştır. İlâh, Eliha fiilinin mastarıdır; anlamı, kendisine tapılan, gönülden bağlanılan demektir.

Lâhe, Yelîhu, Leh’den türemiş bir isimdir. Leh’in sonundaki (Leh, iki harf : L ve H) He, O; leh de O’nun demek. He, aslında Hû’dur; Hû, zamirdir; zamir, önceden bilinen birine atıftır; bunun tek istisnası Allah’tır. Allah’a Hû denir, oysa O Hû = Allah, “bilinemez” ama bilinmek istenir.

Hû’dan geriye doğru gidersek, LeHû, Le, mülkiyet Lâm’ı, bütün mülk O’nun, O’nun lehine, O’na (ait); Lillah, O’nun için, ikinci li harf-i cer; Ellah’daki = Allah’daki Elif, Ehâdiyet Elifi, bu elifin ebced değeri de bir (1); Elif ile Lâm, belirlilik takısıdır (harf-üt târif); O, belirli Bir İlâh = El-İlâh’tır, O’ndan başka İlâh yoktur... İlâh = Tanrı demektir. İlâhlar çok olabilir ama Allah = El-İlâh Tekdir ve Birdir; Allah İsmi başka bir ilâha verilemez; O İsim, Lafza-i Celâl’dir. 

O İsmin Müsemmâsı, herkesin kendinde, kendi kalbinde, kendi vicdanındadır; kimsenin Allah’ı bibaşkasının Allah’ı ile “aynı” değildir!!!.

Kimse kimseye “Allah Tasavvuru, Allah Tahayyülü” dayatamaz; ‘benim inandığım Allah’a inan!’ diyemez!. Dil (= İsim), bize sadece İsimde ‘kısmî bir mutabakat’ sağlar; isimlerin medlulu = gösterdikleri = anlamları = kişilerdeki karşılıkları “kişiye özeldir”!. (Bu konuyu iyi anlamak için biraz göstergebilim = semiyoloji okumak gerekir.)

Not : Allah’a Allah İsmi ile yalvarırken = duâ ederken, “Yâ Allah” deriz; baştaki yâ, sona şeddeli mim ile, Allahümme şeklinde döner, Allahümme de “Yâ Allah = Ey Allah’ım” demektir. Dile muhtaç olmadan, hâl (davranışlar = salih ameller) ile de Allah anılabilir; dil araç olduğu kadar perdedir de.