NEBE, BİLGİ ve VEFÂ

Nebe anlamındaki Bilgi ve Vefâ

Bilgi, sadece aklın bir fonksiyonu değildir. Akıl, bilinenlere ilişir; teakkul = akletme, bilinene aklın ilişmesi, bilinen şeyle aklın ilişki kurması demektir.

Bişey bilinince, bilen, bilmeyene o şey hakkında haber = bilgi verir; bilmiyorsa, neyin haberini verebilir?!.

Bilinenler ‘burada ve şimdi’ ise = görülebilir ve bilinebilir ise, iş kolay; ama ‘burada ve şimdide’ değil de gelecekte ise, işimiz oldukça zordur.

Akıl, gelecekte olacakları bilemez, sadece tahmin yürütebilir.

Gelecekten haber vermek, ya geleceği sahiden bilmekle; ya da bilmediği hâlde biliyormuş gibi yapmakla olur. Nebî, gelecekte olacakları bilerek haber veren; kâhin, bilmeyerek haber verendir. Nebee, yüksek ve değerli haberdir = Vahiydir; Nebî, O Haberi veren ve O Haberi getirendir.

Nebî olmayanlar, nebe nitelikli haberler veremezler. Nübüvvet = Nebîlik, yüksek nitelikli insanlara hastır.

Nebî, Yüksek Kat’tan bizim kata Haber = Vahiy taşıyan Elçidir = Rasül’dür. Bir Nebî’ye gelen Haberi taşıyana da Elçi = Rasül denir. Bilinenin aksine, her Nebî Rasül’dür ama her Rasül Nebî değildir; bazı Rasüller önceki Rasül-Nebî’ler/in Haber(ler)ini tebliğ ederler, O Haberlere göre yaşarlar. 

Artık Nebîlik sona ermiştir = Efendimiz, Hâtem-ül Enbiyâ’dır ama Hâtem-ür Rusül değildir; Onun getirdiği Haberi = Kur'ân’ı miras alan (35/Fâtır, 32.) ve Ondan sonraki nesillere taşıyan (okuyan, anlatan) rasüller = elçiler, kıyamete kadar var olmaya devam edecektir.

Entellektüellerde = Bilgelerde, Hakîmlerde, Filozoflarda, elçilik misyonu = sorumluluğu = bilinci (= vefâ) olmadığı için, onların getirdiği (verdiği) haberlerin etkisi = gücü, Nebî’lerinki ve Rasüllerinki gibi olmuyor, olmaz, olamaz. Onlar da zaten kendilerini elçi olarak görmüyor. Elçi, B/birini temsil eder, temsil ettiği “K/kişinin” emrettiğini yapar; onlar, bibaşkasını değil kendilerini temsil ediyor, Rablerine değil kendilerine güveniyor = dayanıyor = inanıyorlar.

Hakîmler (hükemâ) ve filozoflar (bilim adamları da dahil), kendilerini yırtsalar, Rableri olan Allah’ı tanımadıkça ve Rableri de istemedikçe Nebî ve Elçi olamazlar.

Nebîlerde ve Elçilerde vefâ çoook yüksektir; Onlar, kendilerine verilene (bilgiye) zerre miktarı vefâsızlık etmezler.

Nebîler (ve Rasüller), tüm zamanları kuşatan doğru = sahih bilgileri = haberleri verirler; ötekilerin haberleri yalan çıkabilir ve kısa vadelidir. 

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

İHÂNET

İhânet : Verilen sözde durmamak. Arkadan vurmak. Vefâsız davranmak. Aldatmak. Hâinlik etmek... Ticarette. Siyasette. İnsanî ilişkilerde. Evlilikte ve Dinde... Dindeki ihânet, bütün alanları kapsar. Din, ticarette de siyasette de insanî ilişkilerde de hâinliği sevmez, istemez, hoş görmez. Mü’min, hiç kimseye (elinden geldiği, gücünün yettiği müddetçe) hâinlik (ihânet) etmez. Ederse, kendini (hâşâ)! Allah’a ihânet etmiş sayar. “Ey İman edenler! Allah’a ve Rasûlüne ihânet etmeyin = lâ tehūnû-Allaha ver Rasûl); (böyle yaparsanız), bile bile size verilen emânetlere de hâinlik etmiş olursunuz.” (8/27.) Çünkü Allah da Rasûlü de hâinleri sevmez. Çünkü Allah da Rasûlü de kimseye hâinlik etmez; O’nlar da Mü’min’dir, (Biri, El-Mü’min) Güvenilir’dir. Mü’min, Mü’min’e (El-Mü’min’e) güvenir = ihânet etmez. Mü’min, mü’mine ihânet etmez; ederse, hemen telâfî eder, özür (af) diler. Aslında mü’min, hiç kimseye ihânet etmez; ederse, rahat etmez, edemez. O, güvenilir biridir. Öyle olduğu için, El-Mü'm
Devamı

KELİME/KELÂM & KAVL/SÖZ

Kelime, harflerden oluşan anlamlı bütün, sözcük; kelm, yara, kesik. Kelâm, kelimelerin anlamlı ifâdeye, cümleye dönüşmesi. Kavl, ifâde, konuşma, beyân/beyânât, söz. Harflerin tek başına bir anlamı yoktur; onları en az iki kişi bir araya getirerek bir  anlam verir. O ile L, bir araya gelerek OL ve LO! olur. OL, anlamlı iken; LO, argoda seslenme demektir. ÖL ve LÖ de benzerdir. OLUŞ, ÖLÜŞ, ÖLÜM, LÖK  KÖK gibi... kelimeler, bir gramer düzeni içinde ve belli bir toplumsal oydaşma/konsessüs ile, dildeki (ve cümlerdeki) anlamlarına, yerlerine kavuşurlar. Mevcut oydaşma/konsessüs bozulur da yeni bir oydaşma/konsessüse karar verilirse; bu, yeni bir dil demek olur; dillerin farklılığı bunu gösterir. Kelâm = kelimeler, bir tür paroller/parolalardır. İlâhî kelâm, ilk etapta Allah ile Elçi (Elçiler = Cebrâil ve Peygamber) arasındaki parole/parola; sonra da biz insanlar arasındaki paroladır. Bizler, Allah ile Elçi (Elçiler = Cebrâil ve Peygamber) arasındaki parole/parolayı bilemeyiz, çözemeyiz, bu
Devamı

HADİS & SÜNNET

Hadis kelimesinin etimolojik kökü HDS (= حدث). Yaşanan olay, hâdise ve o olayın haberini vermek, demek. Sünnet kelimesinin etimolojik kökü ise, SNN veya (= سنة/ سن). Kanun, yasa, gelenek, cârî = yüyürlükteki uygulama demek. Her iki kelime de Efendimize nisbet edildiğinde, Hadis, Efendimizin yaşadığı olaylar karşısındaki tepkisine (= açıklamalarına); Sünnet ise uygulamalarına karşılık gelir; her ikisi de bağlayıcıdır. Hadis kelimesi Kur'ân’da, “hadîs-i Mûsâ, ahsen-ül hadîs, hadîs-ül cünûd, hâze-l hadîs” ve emir kalıbında (= fehaddis = anlat!) şeklinde kullanılır. Sünnet kelimesi ise, sünen ve sünnetullah şeklinde geçer. Hadisi daha çok “teorik ve söz”; Sünneti de daha çok “uygulama ve amel” şeklinde anlamak da mümkündür. Elbette Kur'ân, Efendimizin hayatı ile hayat bulmuştur. Efendimiz, Kur'ân’ı hem konuşarak açıklamış, hem de uygulayarak = yaşayarak hayat/ın/a aktarmıştır. Efendimizin yaşantısından önce, Ona Kur'ân inmeden önce de (cahiliyede de, daha önce de) yaşayan b
Devamı